Ελεύθερη Παλαιστίνη, ελεύθερο Ισραήλ...

Μακάρι ανθρώπους να σκότωναν μόνο οι, με επιστημονικούς όρους, ψυχικώς διαταραγμένοι. Η εγκληματικότητα- παράνομη και νομιμοποιημένη- δεν θα βρισκόταν σε αυτά τα ύψη. Ανθρώπους, όμως, σκοτώνουν κι άνθρωποι χωρίς ιατρικό ιστορικό ή μέλλον. Υπό μία, ωστόσο, πολύ βασική προϋπόθεση: να έχουν πείσει πρώτα τον εαυτό τους πως δεν σκοτώνουν άνθρωπο, αλλά ένα υποδεέστερό τους κτήνος, ένα παράσιτο και τίποτα παραπάνω...

Αν κάποιος πειστεί ότι οι Παλαιστίνιοι ή οι Ισραηλινοί είναι ζώα τότε δεν διαπράττει ανθρωποκτονία, αλλά στη χειρότερη περίπτωση ζωοκτονία και στην καλύτερη για τον ίδιο θα έπρεπε να του απονεμηθεί κι έπαινος. Ούτε, όμως, θα φτάσουμε ποτέ στην ειρήνη αν βλέπουμε τις σφαγές και τα εγκλήματα πολέμου μόνο της μίας πλευράς κι όχι της άλλης... 

Ναι, οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται κράτος, να μην ζουν φυλακισμένοι δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι σε μια γεωγραφική έκταση ίση με τη Νάξο ή να σκοτώνει ο ισραηλινός στρατός τούς αμάχους τους. Και οι Ισραηλινοί, ωστόσο, δικαιούνται να έχουν κράτος, να μην απειλούνται και να μην σκοτώνονται ή απάγονται από μία φονταμενταλιστική τρομοκρατική οργάνωση όπως η Χαμάς...

Θα με βλέπατε σε μια συγκέντρωση υπέρ τής ειρήνης, των αμάχων και της δίκαιης επίλυσης του παλαιστινιακού. Δεν θα με δείτε, όμως, σε μια συγκέντρωση όπου υπάρχει μόνο Παλαιστίνη και καθόλου Ισραήλ... 

Κι αν η επιδίωξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης θεωρείται ίσες αποστάσεις, είναι προτιμότερες από τα δάκρυα μόνο για τα νεκρά γυναικόπαιδα της μιας πλευράς. Τουλάχιστον δεν έχω υποπέσει στο αμάρτημα της υποκρισίας...