Όταν αγαπάς κάποιον ή κάτι είσαι πρόθυμος και να κάνεις υποχωρήσεις για να μείνεις στη ζωή του. Δεν λέω πως πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσει, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν φεύγεις από ένα κόμμα που υποτίθεται πως αγαπάς γιατί αυτός από τον οποίο έχασες με τις ψήφους των μελών του αναφέρεται σε stock options ή στη νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Ούτε, φυσικά, κάνεις δίκη προθέσεων, ιδίως όταν μπορείς να συνδιαμορφώσεις τις θέσεις του κόμματος στα όργανα και στο συνέδριο. Και ιδίως όταν κρατάς για τον εαυτό σου το προνόμιο να αποκαλείσαι Αριστερός και όλοι οι υπόλοιποι είναι ή δεν είναι αναλόγως της δικής σου έγκρισης ή απόρριψης της αριστεροσύνης τους...
Οι πράξεις σου είναι οι καλύτεροι κριτές των λόγων σου. Και στην πράξη οι αποστάτες δεν έδειξαν ποτέ καμία διάθεση συνεννόησης με τον Στέφανο Κασσελάκη. Αντί να δείξουν έστω τη στοιχειώδη κατανόηση για το ότι είναι νέος στη χώρα και στην πολιτική τον πολέμησαν από την πρώτη ημέρα σαν να ήταν ο μεγαλύτερος ολετήρας στην Ιστορία τής Αριστεράς...
Αν ήταν κατηγορούμενος στο δικαστήριο θα του έδειχναν μεγαλύτερη επιείκεια. Όχι όμως, τον αντιμετώπισαν σαν παρείσακτο, όπως οι ρατσιστές τους μετανάστες, όπως οι μέτριοι τους ικανούς. Στη δημοκρατία, ωστόσο, ακόμα και στην κοινοβουλευτική, όλοι στο τέλος παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Άλλοι δικαιώνονται κάποια στιγμή κι άλλοι καταλήγουν στο σκουπιδοτενεκέ τής Ιστορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου