Μόνο υπερηφάνεια για την ακίνητη, μουσειακή, ιδιοκτησιακή και συμπλεγματική αριστερά...

Όταν δεν είναι η εθνική ενότητα αυτοσκοπός δεν μπορεί να είναι η κομματική. Αν, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση παραβιάζει συστηματικώς το κράτος δικαίου και νομοθετεί υπέρ τής ελίτ δεν είναι δυνατό τα υπόλοιπα κόμματα να της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας. Παρομοίως, όταν κάποιοι δεν σέβονται ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ένα πρόσωπο που τους έχει απλώσει το χέρι και, κυρίως, τις δεκάδες χιλιάδες μέλη που το ψήφισαν πόσο θράσος έχουν για να μιλούν για τοξικό κλίμα που άλλοι δήθεν δημιουργούν; Κι όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς που την επικαλούνται με την ίδια ευκολία που οι απατεώνες χρησιμοποιούν τον πατριωτισμό...

Όχι πως έχει μεγάλη σημασία και για τους Αριστερούς αφού ανάμεσά τους δεν έλαβε ούτε 9%, αλλά ο Ευκλ. Τσακαλώτος δεν αισθάνεται υπερηφάνεια για την Αριστερά. Αν, βεβαίως, εκλεγόταν πρόεδρος ή, έστω η Έφ. Αχτσιόγλου ή ο Στ. Τζουμάκας, τα συναισθήματά του θα ήταν διαφορετικά. 

Πάντα, βεβαίως, για το καλό τής Αριστεράς που για την ΑΟΡΑ είναι όπως για τον Κ. Μητσοτάκη τα 33 του ακίνητα. Κι αυτή ακριβώς την Αριστερά θέλουν όσοι βαυκαλίζονται πως είναι ανανεωτές και ριζοσπάστες, την ακίνητη Αριστερά, ένα μουσείο ιδεών που να περιφέρεται χωρίς σκοπό στην πολιτική κονίστρα...

Την ίδια ώρα που οι μουλάδες τής Αριστεράς ξεκατινιάζονταν επί τέσσερις ώρες γι' άλλη μια φορά δημοσίως κάποιοι τιμούσαν τον αρχιερέα της διαπλοκής που άνοιξε το δρόμο για τη χρεοκοπία. Για τους μουτζαχεντίν, ωστόσο, του Τριανόν κατάρα της χώρας ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και είναι τώρα ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Τους πείραξε ο αρχηγισμός Τσίπρα που έφαγε το κεφάλι του γιατί αναζητούσε συναινέσεις με αυτούς που τον υπονόμευαν κι ο κυβερνητισμός του, η επιδίωξη δηλαδή η Αριστερά να βρίσκεται μέσα στο τερέν κι όχι στην εξέδρα. Πολύ κλάμα, πολύς φατριασμός, πολύς κουτσαβακισμός, πολύ λίγοι και ποσοτικά και ποιοτικά για τον 21ο αιώνα...