Γιατί οι δανειστές μού θυμίζουν τον λοχαγό μου στο στρατό...

Στο στρατό είχαμε έναν πεζοναύτη λοχαγό, άρτι αφιχθέντα από Βοσνία, ο οποίος πίστευε ότι θα συναντούσε κομάντο έτοιμους την επόμενη ημέρα να σχηματίσουν εκστρατευτικό σώμα για να απελευθερώσουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Το οικτρό, ωστόσο, θέαμα αγύμναστων μαντραχαλάδων που του προσφέραμε μάλλον τον απογοήτευσε. Αντί, όμως, κατά τη διάρκεια της γυμναστικής που κάναμε κάθε πρωί να προσπαθήσει να μας συμμαζέψει και να μας φέρει σταδιακώς σε φόρμα, εκείνος προτίμησε να μας καψωνάρει. Αντί για προπόνηση πέφταμε κάθε τρεις και λίγο για να πάρουμε κάμψεις γιατί δεν είχαμε γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη Ράμπο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την Ελλάδα και τους δανειστές της, οι οποίοι αντί να "γυμνάσουν" μια πράγματι αγύμναστη χώρα επέλεξαν να την τιμωρήσουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έτρωγε μόνο πίτσες και σουβλάκια κι όχι φρούτα και λαχανικά...

Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια, έστω κι αν η κοινωνική κατάσταση και σε αυτές τις χώρες παραμένει πολύ δύσκολη όπως μαρτυρά και η αλλαγή κυβερνήσεων, και η Ελλάδα είναι ακόμα χωμένη βαθιά σε αυτά, περισσότερο κι από το ότι η χώρα μας έπρεπε να διανύσει πολύ μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που απαιτήθηκε για τους υπόλοιπους. Ποια εθνική ιδιοκτησία τού προγράμματος να υπάρξει μπροστά στην ισοπεδωτική και μαζική πολιτική φτωχοποίησης δίχως κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης; Το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών ήταν πολύ μεγαλύτερο και οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις βαθύτερες από όσο οπουδήποτε αλλού. Αντί, ωστόσο, να δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να σταθεί στα πόδια της με τον πληθυσμό της όρθιο επιλέχθηκε να της φορτωθεί η μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ και συνεπακόλουθη ανθρωπιστική κρίση στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Αντί οι Ευρωπαίοι να αναγνωρίσουν και τη δική τους μεγάλη ευθύνη για την ελληνική φούσκα τής πρώτης δεκαετίας τού 2000, από την οποία αποκόμισαν και οι ίδιοι υπερκέρδη, έθεσαν ως προτεραιότητα την πολιτική διαχείριση της ελληνικής κρίσης στο εσωτερικό τους και την προστασία των τραπεζών τους. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου επέλεξε να παραστήσει το καλό παιδί σε ένα λάκκο λεόντων, πιστεύοντας ότι η τακτική τού "παραλάβαμε καμένη γη", που όντως παρέλαβε από την κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας, θα γινόταν για μια ακόμα φορά αποδεκτή ως δικαιολογία από Βερολίνο και Βρυξέλλες...

Τα πάντα, επομένως, είναι σχετικά. Η διαπραγμάτευση του 2015 κρίνεται αποτυχημένη σε σχέση με το στόχο που είχε θέσει-το σκίσιμο δηλαδή των μνημονίων- είναι, ωστόσο, επιτυχημένη σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προηγούμενων χρόνων. Η κρίση βεβαίως και προϋπήρχε των μνημονίων και δεν προκλήθηκε από αυτά, τα οποία ωστόσο την επιδείνωσαν. Το πρόβλημα, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι οι αριθμοί- και πρωτογενές πλεόνασμα υπάρχει κι αυξημένα έσοδα και μείωση της ανεργίας-, αλλά η διαχείριση της κοινωνικής πραγματικότητας, αυτής που τόσο πολύ υποτίμησαν οι προκάτοχοί του. Οι πολίτες πληρώνουν τον ένα φόρο μετά από τον άλλο από τα τελευταία αποθέματα που τους έχουν απομείνει δίχως να ξέρουν αν έρχονται κι άλλες επιβαρύνσεις κι όντας οι ίδιοι είτε άνεργοι είτε κακοπληρωμένοι...

Καλά είναι, επομένως, τα μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, μόνο που η λύση τού δράματος δεν θα επέλθει από την ανθρωπιστική διαχείριση της τραγωδίας, αλλά από την αναδιανομή τού παραγόμενου και τη δημιουργία νέου πλούτου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να μανουβράρει ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων, μια αποστολή πολύ δύσκολη ακόμα και για εμπειρότερους καπετάνιους από τον ίδιο, κάνοντας κι ο ίδιος ό,τι μπορεί, για να ανοίξει μια διώρυγα από τους δανειστές που θα τον οδηγήσει στην ανοιχτή θάλασσα. Τίποτα, όμως, στο διεθνές περιβάλλον δεν με γεμίζει με αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον. Ιδίως αν τις επόμενες ημέρες καταρρεύσει και η Ιταλία...