Ούτε στην περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους η κατηγοριοποίηση είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται. Προφανώς κι άνθρωποι που μπαίνουν σε ένα φορτηγό για να πατήσουν όποιον βρουν μπροστά τους απέχουν πολύ από το να θεωρούνται πρότυπα για τις κοινωνίες μας ή από το να έχουν σώας τα φρένας. Κανείς, ωστόσο, δεν γεννιέται φαύλος, αλαζόνας, δολοφόνος, κακός εν τέλει. Κι αν κάποιοι έχουν περισσότερες έμφυτες ή επίκτητες αντιστάσεις στα δαιμόνια, αυτό δεν σημαίνει πως η πρώτιστη ευθύνη για τη ζημιά που προξενούν τα τελευταία δεν αναλογεί στα συστήματα που τα υποθάλπουν. Στο τέλος τής ημέρας, άλλωστε, οι άνθρωποι γίνονται κακοί γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι. Και δεν είναι ευτυχισμένοι γιατί βασιλεύει η αδικία και λοιδορείται η δικαιοσύνη...
"Ψυχολογία για τις μάζες", θα μου πείτε. Κι όμως, υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις παράνοιες από τις οποίες υποφέρει ο πλανήτης. Καλώς ή κακώς η αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς έχει ριζοσπαστικοποιήσει σημαντικό ποσοστό τού παγκόσμιου πληθυσμού. Κι επειδή στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτή η ριζοσπαστικοποίηση δεν συνοδεύεται από ταξική συνείδηση ώστε να την καλουπώσει, διαχέεται σε αμφιβόλου ποιότητας ηγέτες, οι οποίοι πέρα από τσαρλατάνοι είναι κι επικίνδυνοι...
Πριν δέκα χρόνια, για παράδειγμα, οι διάφοροι Ερντογάν και Πούτιν συνιστούσαν την εξαίρεση. Το 2017, όμως, οι ΗΠΑ μπορεί να έχουν πρόεδρο τον Ντ. Τραμπ, η Γαλλία την Μ. Λε Πεν, η Ιταλία πρωθυπουργό τον Μπ. Γκρίλο και η Γερμανία σε ρόλο ρυθμιστή την ακροδεξιά. Η Μεγάλη Βρετανία ήταν μόνο η αρχή για την παράδοση και της Δύσης στο λαϊκισμό των γελωτοποιών, που με την αφροσύνη τους είναι ικανοί να μας οδηγήσουν στο Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις σημερινές ελίτ που έστρωσαν το έδαφος για την επικράτηση του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας...
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το πραξικόπημα στην Τουρκία ήταν στημένο ή όχι από τον Ρ.Τ. Ερντογάν. Νομίζω, άλλωστε, πως στην ίδια θέση με τη δική μου βρίσκονται κι όλοι εκείνοι που μέσα στο Σαββατοκύριακο μιλούσαν με σιγουριά για το τάδε ή το δείνα ενδεχόμενο. "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία", κι αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά τα θύματα και οι συγγενείς των θυμάτων μιας παραφροσύνης που ναι μεν λαμβάνει διαφορετικές διαστάσεις από γωνιά σε γωνιά τού πλανήτη- στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η πρόφαση είναι φυλετική, ενώ στην Ευρώπη προσφυγική-, όμως συγκλίνει σε έναν κοινό τόπο: οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι αισθάνονται όλο και περισσότερο αποκλεισμένοι από το νέκταρ και την αμβροσία αυτού του κόσμου, που είχαν διδαχθεί από τα σχολεία και τα μίντια να θεωρούν το Α και το Ω της ύπαρξής μας. Και τώρα που η απληστία λίγων έφτασε στο σημείο να διαρρήξει ακόμα και τον ατιμωτικό συμβιβασμό που οδήγησε στη δημιουργία τής μεσαίας τάξης αντί της δίκαιης διανομής τού πλούτου, το Κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει για τα καλά. Και πολύ φοβάμαι πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή τού εφιάλτη. Τα χειρότερα έρχονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου