Ντόκτορ Σόιμπλε, θα προτείνετε κούρεμα καταθέσεων κι όταν καταρρεύσει η Deutsche Bank;...

Όταν επιθυμείς να μεταλαμπαδεύεις τους δικούς σου ηθικούς κώδικες οφείλεις να ακολουθείς μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να τους τηρείς πρώτος εσύ ο ίδιος. Σε διαφορετική περίπτωση μπορούν οι αντίπαλοί σου πολύ εύκολα να σε κατηγορήσουν για καιροσκοπισμό και φαρισαϊσμό. Είναι πολύ εύκολο, για παράδειγμα, να είσαι η ισχυρή Γερμανία και να κουνάς το δάχτυλο στην Ιταλία για τις τράπεζές της και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για τις δημοσιονομικές τους "αμαρτίες", στις οποίες βεβαίως οφείλεται σε σημαντικό βαθμό το πρωσικό εξαγωγικό θαύμα, όπως βεβαίως και στη γενναιοδωρία με την οποία οι νικητές τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετώπισαν αυτούς που αιματοκύλισαν δύο φορές τον 20ό αιώνα κι αρνούνται σήμερα στους άλλους, όπως στο ζήτημα του χρέους, τα δώρα τα οποία στους ίδιους με μεγαλοψυχία προσφέρθηκαν...

Πριν,επομένως, ο Β. Σόιμπλε χρησιμοποιήσει ξανά το μαστίγιό του στον ευρωπαϊκό νότο μήπως θα ήταν προτιμότερο να ρίξει μια ματιά στο τι συμβαίνει στη Deutsche Bank, την οποία σοβαροί διεθνείς αναλυτές παρομοιάζουν ήδη με τη Lehman Brothers λόγω και της δικής της έκθεσης σε τραπεζικά τοξικά προϊόντα κι όχι μόνο; Ο αυστηρός με τους άλλους υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα προτείνει και για την τράπεζα της χώρας του κούρεμα καταθέσεων, όπως προτείνει στους Ιταλούς, και μάλιστα λίγους μήνες πριν τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές;...

Προφανώς και στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος μας έχει στοιχίσει ακριβά σε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια και δεν έγιναν. Καλά, εμείς είμαστε "τεμπέληδες", "ανεπρόκοποι" κι "ωχαδερφιστές". Οι "σοβαροί, ωστόσο, "μεθοδικοί" και "πειθαρχημένοι" Γερμανοί πάσχουν από την ίδια πολιτική παθογένεια, όπως αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Η Ευρώπη έχει συλληφθεί επανειλημμένως να αντιδρά με καθυστέρηση Ραντανπλάν κυρίως γιατί η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε σκέφτονταν περισσότερο τος εσωτερικές αντιδράσεις- στο κόμμα τους ή στη γερμανική κοινωνία- και πολύ λιγότερο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε στέρεα θεμέλια. Πριν ακόμα υπογράψουμε το πρώτο μνημόνιο οι τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία ήταν σημαντικότερες για τη γερμανική ηγεσία από την αποφυγή επέκτασης και διαιώνισης μιας κρίσης που οδήγησε στο Brexit. Αν η Ευρωζώνη θριάμβευε, οι Βρετανοί θα είχαν γίνει μέλος της. Τώρα όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά έφυγαν κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Κι αν το Βερολίνο είναι εμμονοληπτικό, τι να πει κανείς για το ΔΝΤ, το οποίο επιμένει στη λογική, όπως αποδεικνύεται και με τα εργασιακά, του "πονάει χέρι, κόβει χέρι"; Αν η μείωση του κατώτατου μισθού κι ο γενικότερος περιορισμός ή κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων ήταν ο σωστός δρόμος για την ανταγωνιστικότητα με κοινωνική δικαιοσύνη τότε το Μπαγκλαντές στην Ασία ή η Βουλγαρία στην Ευρώπη θα ήταν το όνειρο κάθε ελεύθερου ανθρώπου κι όχι η Νορβηγία, για παράδειγμα. Οι παππούδες, άλλωστε, των σημερινών σφουγγοκωλάριων του νεοφιλελευθερισμού θεωρούσαν αθέμιτη παρέμβαση στην αγορά εργασίας την κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας. Τώρα τα εγγόνια τους απλώς βαδίζουν στο δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί τους. Μέχρι να μας πουν κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον "συγγνώμη, λάθος", όπως έκαναν με τους πολλαπλασιαστές, χωρίς όμως να αλλάξουν πορεία στο καράβι. Κάπως έτσι ο "Τιτανικός" μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτοεκπληρούμενη προφητεία...