Νόμος τής φύσης: ο κλόουν νικά το λαμόγιο...

Όταν πριν 22 χρόνια ο Σ. Μπερλουσκόνι γινόταν για πρώτη φορά πρωθυπουργός τής Ιταλίας όλοι μιλούσαν για τους κινδύνους που εμπεριέχονται στην ανάληψη της εξουσίας από επιχειρηματίες, οι οποίοι μάλιστα είναι και διεφθαρμένοι.Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό το πρόβλημα. Τα τότε κατεστημένα πολιτικά κόμματα της γείτονος είχαν απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ελέω των σκανδάλων και των διασυνδέσεών τους με τη μαφία. Με απλούστερα λόγια, αυτοί που αποκαλούσαν τον πρώην "Καβαλιέρε" κλόουν είχαν χάσει πρώτοι το σεβασμό τού εκλογικού σώματος, το οποίο τους θεωρούσε, κι όχι αδίκως, λαμόγια. Το ίδιο, πάνω κάτω, συμβαίνει και τώρα στις ΗΠΑ κι όχι μόνο. Ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος έχει χρεοκοπήσει πάνω από μια φορά, έχει την τύχη να έχει ως αντίπαλό του την Χ. Κλίντον, κατ' εξοχήν δηλαδή εκπρόσωπο του αμερικανικού κατεστημένου. Γι'αυτό και μια νίκη του στις εκλογές τού Νοεμβρίου έχει πάψει πλέον να θεωρείται ανέκδοτο...

Η απαξίωση των συμβατικών πολιτικών, με ευθύνη βεβαίως κυρίως των τελευταίων, δεν οδηγεί απαραιτήτως στην καταστροφή. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έφερε τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, στην Ισπανία στην ισχυροποίηση των Podemos, στην Πορτογαλία στην κυβέρνηση συνασπισμού Κεντροαριστεράς-Αριστεράς και στη Μεγάλη Βρετανία στην άνοδο του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών. Το ότι η αυτογελοιοποίηση του πολιτικού κατεστημένου έχει ενισχύσει τους διάφορους Τραμπ, Λε Πεν, Γκρίλο και λοιπούς ακροδεξιούς είναι άδικο να παραλληλίζεται με την ενδυνάμωση ταυτοχρόνως και της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε άλλα μερη. Όπως μια τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να βγάλει τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό τού θύματος, το ίδιο ισχύει και με τους ψηφοφόρους μπροστά στην κάλπη. Είναι προφανώς ζήτημα ανατροφής, εκπαίδευσης κι ατομικής αξιοσύνης...

Αν, επομένως, θέλουμε το 2017 να μην ξημερώσει με πρόεδρο των ΗΠΑ τον Ντ. Τραμπ, της Γαλλίας την Μ. Λε Πεν ή πρωθυπουργό τής Ιταλίας τον Μπ. Γκρίλο είναι σοφό να δημιουργηθεί ένα κίνημα αποδόμησης όλων αυτών των επικίνδυνων κλόουν από τη βάση, από το λαό δηλαδή. Αλίμονο αν η πρωτοβουλία των κινήσεων αφεθεί στους "παραδοσιακούς" πολιτικούς, αφού η ήττα τής κοινής λογικής θα πρέπει να θεωρείται προδιαγεγραμμένη. Κι αυτό γιατί στη σύγκριση μεταξύ ενός γελωτοποιού κι ενός απατεώνα η επιλογή τού μέσου ταξικώς και πολιτικώς ασυνείδητου εκλογέα μοιάζει σχεδόν αυτονόητη. Την ώρα, επομένως, κατά την οποία στη Δύση φωλιάζει ο τρόμος των τζιχαντιστικών επιθέσεων συνεπεία του αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού ο συνδυασμός του με μισαλλόδοξες ηγεσίες που θα κυβερνούν με άξονα την άγνοια και το ρατσισμό μόνο δεινά προμηνύεται...