Ναι στα δημοψηφίσματα, αλλά πρώτα οι κυνηγοί Πόκεμον να γίνουν πολίτες...

Φυσικά κι ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να στρέψει αλλού τη συζήτηση κι όχι στις μειώσεις των συντάξεων και στις αυξήσεις φόρων. Είναι, όμως, τόσο εκτός θέματος η αναθεώρηση του Συντάγματος σε μια χώρα στην έκτη της χρονιά σε μνημόνια, με όλα τα συνεπακόλουθά τους; Καθόλου, και πάντως πολύ λιγότερο από το να κυνηγάμε "Πόκεμον" στην πλατεία Συντάγματος και στο Μοναστηράκι σαν να μην υπάρχει αύριο. Αντιθέτως, αν συμφωνούμε πως η κρίση είναι πρωτίστως αξιών και μετέπειτα οικονομική, τότε οι αλλαγές στον Καταστατικό Χάρτη της χώρας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Πόσω μάλλον όταν αυτές που προτείνει ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζονται από προοδευτικό πρόσημο σε κάθε πτυχή τους, όπως αναλύθηκε το βράδυ τής Δευτέρας...

Προφανώς και το Σύνταγμα από μόνο του δεν αλλάζει νοοτροπίες δεκαετιών, αφού θα πρέπει αυτό να γίνει βίωμα του μέσου πολίτη, αλλά κι όργανο άσκησης εκ μέρους του αυξημένων αρμοδιοτήτων. Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις συντελούν στο να ξεφύγουμε από τον ανεύθυνο λαό, ο οποίος ψηφίζει κάθε τέσσερα (λέμε τώρα) χρόνια για να μπορεί να φασκελώνει στο μεσοδιάστημα. Η κουλτούρα των δημοψηφισμάτων που επιχειρείται να καθιερωθεί, σε συνδυασμό και με την πιθανότητα εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου, ναι μεν μας πετά στα βαθιά, αλλά στο χέρι μας είναι να κολυμπήσουμε με ασφάλεια.

Το ίδιο έλεγαν και για τους ηλικιωμένους με τα "capital control" και τώρα χρησιμοποιούν τα ATM με μεγαλύτερη ευκολία από τα εγγόνια τους. Θεμελιώδης αιτία τής ευρωπαϊκής αποσύνθεσης, άλλωστε, είναι αυτή ακριβώς η αποξένωση των πολιτών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, το αίσθημα πως δεν είμαστε παρά θεατές ενός ανιαρού ματς που ναι μεν μας αφορά αλλά θεωρούμε εκ των προτέρων στημένο, είτε είναι πράγματι είτε όχι...

Το νέο Σύνταγμα, ωστόσο, για να ορθοποδήσει, όσο προοδευτικό κι αν είναι, απαιτεί μια βαθιά προεργασία, η οποία ξεκινά από την οικογένεια και το σχολείο. Αν είναι να πηγαίνουμε κάθε τρεις και λίγο στην κάλπη για να ψηφίζουμε με βάση το ατομικό μας συμφέρον και μόνο, τότε καλύτερα να αποφύγουμε τους πειραματισμούς με τα δημοψηφίσματα. Γι' αυτό πριν τη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία άλλωστε δεν θα συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη, απαιτείται να προχωρήσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όχι μόνο στην θεωρία αλλά και στην πράξη...

Στη ζωή, εξάλλου, πορεύεσαι με ό,τι σου δίνει. Από τη στιγμή που στον Αλέξη Τσίπρα στο οικονομικό πεδίο έδωσε έναν Σόιμπλε, τουλάχιστον δράττεται της ευκαιρίας να αφήσει άμεσα ένα αριστερό αποτύπωμα, και βαθύ μάλιστα, στους θεσμούς. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά η καλή αρχή έχει γίνει από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, άλλη μια απόδειξη ότι η σκληρή διαπραγμάτευση εκείνης της περιόδου θα ωφελήσει τη χώρα πολύ περισσότερο μέσο-μακροπρόθεσμα από όσο ενδεχομένως να την έβλαψε βραχυπρόθεσμα, που δεν την έβλαψε...