Πάει χάθηκε το τρένο Αλέξη, χάθηκες κι εσύ;...

Ουδείς δικαιούται να μιλά για επιτυχία όταν (ξε)πουλιούνται οι εθνικοί σιδηρόδρομοι στο ένα τρίτο της μεταγραφής ενός παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστή. Γι' αυτό και πράττει ορθώς, αφού αποφεύγει τον αυτοεξευτελισμό, ο Αλέξης Τσίπρας να μιλά για όλα τα άλλα που δεν πολυαφορούν τους πολίτες- όπως για τις τηλεοπτικές άδειες, την απλή αναλογική ή για το αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται ή όχι απευθείας από το λαό-, αλλά να μην λέει κουβέντα για την εκποίηση σε εξευτελιστική τιμή τής ΤΡΑΙΝΟΣΕ...

Βερεσέ, εξάλλου, ακούω επιχειρήματα για τα ταμειακά αποθέματα μόλις 25.000.000 ευρώ της εταιρείας ή για τα πρόστιμα στην ΕΕ που θα ακυρωθούν αν την ξεπουλήσουμε. Μην σώσουμε και τα πληρώσουμε αν είναι να πουλήσουμε και τον Παρθενώνα σε τιμή κόστους. Αλίμονο, εξάλλου, αν μια κυβέρνηση ισχυριζόταν πως δεν μπορεί να κάνει βιώσιμη και κερδοφόρα μια μονοπωλιακή επιχείρηση, την ώρα μάλιστα που λέει πως θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε πύλη εισόδου για τα κινεζικά προϊόντα, τα οποία κάπως πρέπει να μεταφέρονται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό θα ήταν ομολογία ανικανότητας...

Ναι, είναι προτιμότερο να βρούμε 45.000.000 ευρώ από μια αποκρατικοποίηση παρά από κάποια νέα μείωση μισθών και συντάξεων ή από την αύξηση κάποιου φόρου. Ούτε είμαι δογματικά αντίθετος σε κάθε ιδιωτικοποίηση. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό υπάρχουν παραδείγματα αποκρατικοποιήσεων που πέτυχαν, αλλά κι άλλων που απέτυχαν. Στην περίπτωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το βασικό μου ερώτημα είναι γιατί βιαστήκαμε να την πουλήσουμε όταν σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσαμε να επιτύχουμε πολύ καλύτερη τιμή. Γιατί αυτή η σπουδή κάποιων στην κυβέρνηση και στο ΤΑΙΠΕΔ να αποδείξουν στους θεσμούς πως εφαρμόζουν τα μνημόνια καλύτερα από τους προηγούμενους αντί να στύβουν το κεφάλι τους για να κατεβάσουν ιδέες για την ανακούφιση, για παράδειγμα, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων;...

Ο πρωθυπουργός στο ΣΚΑΙ δήλωσε πως ναι μεν είναι πλέον περισσότερο ρεαλιστής, αλλά δεν έχασε τον ιδεαλισμό του. Οφείλει, ωστόσο, να το αποδεικνύει και στην πράξη. Είναι αλήθεια ότι η απλή αναλογική και η μεγαλύτερη συμμετοχή τού λαού στη λήψη αποφάσεων, την οποία προωθεί ο Αλέξης Τσίπρας μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, αποτελούν κομβικές διαχρονικές επιλογές τής Αριστεράς. Σημαντικότερος, ωστόσο, διαφοροποιητικός παράγοντας για την πολιτική της αυτονομία αποτελεί η προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη έναντι, για παράδειγμα, των αποκρατικοποιήσεων, η ταξική επιλογή της να προκρίνει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων έναντι των αντίστοιχων της ελίτ. Κι αυτά αποτυπώνονται κατά βάση στην οικονομική πολιτική...

Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι αν πέρυσι δεν υπογράφαμε το τρίτο μνημόνιο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν θα άξιζε σήμερα ούτε 45 δραχμές. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου (γιατί αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης κι όχι οι εκλογές του Ιανουαρίου) είχε δεσμευτεί για περισσότερα πράγματα και στον οικονομικό τομέα, στην καθημερινότητα των πολιτών και στην επιστροφή στην ανάπτυξη, από την απλή υλοποίηση των μνημονίων. Καλά είναι τα επιδόματα αλληλεγγύης, αλλά προφανώς δεν αρκούν, πόσω μάλλον όταν αφορούν περιορισμένο αριθμό πολιτών...

Χρειάζονται πολύ περισσότερα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμά πως είναι αδύνατο να τα κάνει μέσα από τη μνημονιακή φυλακή είναι προτιμότερο να παραιτηθεί τώρα από το να γελοιοποιεί τον εαυτό του και την Αριστερά εφαρμόζοντας σχεδόν αποκλειστικώς νεοφιλελεύθερα μέτρα. Αν, πάλι, θεωρεί πως μπορεί μέχρι το τέλος τής τετραετίας να αφήσει έντονο αριστερό αποτύπωμα και στην οικονομία, τώρα είναι η ώρα για πρωτοβουλίες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε άλλη κυβέρνηση πολύ νωρίτερα από το φθινόπωρο του 2019...