Κουτσούμπας-Λαφαζάνης μεταφράζονται Τζόνσον-Φαράτζ στα αγγλικά...

Ο ένας μετά από τον άλλο παραιτούνται οι υποστηρικτές τού Brexit. Προηγήθηκε ο Μπ. Τζόνσον κι ακολούθησε ο Ν. Φαράτζ. Το κάνουν γιατί δεν είναι αρχομανείς όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δεν παραιτήθηκε μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου; Γιατί δεν επιζητούν κεντρικό πολιτικό ρόλο προκειμένου να οδηγήσουν οι ίδιοι τη Μεγάλη Βρετανία στη νέα μεταευρωπαϊκή εποχή για την οποία έστρωναν το δρόμο επί χρόνια; Υπάρχουν περισσότεροι από ένας λόγοι, οι οποίοι συμπυκνώνονται στην πολιτική τους δειλία να διαχειριστούν τις συνέπειες του ανοίγματος του κουτιού τής Πανδώρας...

Ο λαϊκισμός έχει λόγο ύπαρξης μόνο όταν παραμένει καταγγελτικός. Όταν καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά παραιτείται της μάχης. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να πάμε μέχρι τη Γηραιά Αλβιόνα για να το διαπιστώσουμε. Θυμηθείτε τι έπραξαν πέρυσι οι Ζ. Κωνσταντοπούλου, Γ. Βαρουφάκης και Π. Λαφαζάνης ή τι κάνει επί δεκαετίες το ΚΚΕ, το οποίο επιβιώνει πουλώντας επαναστατίλα την ίδια στιγμή που πέφτει σε αντιφάσεις τού στιλ "έξω από την Ε.Ε., αλλά όχι δραχμή" και, φυσικά, αρνείται να κυβερνήσει ακόμα κι αν ο λαός τού δώσει την πλειοψηφία...

Ακόμα και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορείται ως ψεύτης κι απατεώνας γιατί δεν υλοποίησε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Κι αυτό λες και δεν πάλεψε μέχρι εξάντλησης κάθε πολιτικού μέσου-βλ. και δημοψήφισμα-για να το πετύχει ή λες και δεν έκανε εκλογές μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου προκειμένου ο λαός να τον κρίνει για τη σκληρή του διαπραγμάτευση. Η ψήφος τού Σεπτεμβρίου μαρτύρησε στους ανθρώπους τού παλιού καθεστώτος πως τη χρεοκοπία δεν την έφεραν οι οκτώ μήνες ΣΥΡΙΖΑ αλλά η σαπισμένη μεταπολίτευση και στους δραχμιστές πως ο λαός δεν επιθυμούσε Grexit...

Προφανώς το τρίτο μνημόνιο δεν είναι ευλογία, αλλά τα 5,4 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα σε βάθος τριετίας-ανεξαρτήτως αν η κυβέρνηση επέλεξε να είναι εμπροσθοβαρή και για πολιτικούς λόγους βεβαίως- δεν είναι τα 7,7 δις για το 2015-2016 του email Χαρδούβελη (που ήταν μόνο η ελληνική πρόταση, δίχως να "εμπλουτιστεί" από τις επιθυμίες τής τρόικας) ή της πρότασης Γιούνκερ και είναι σαφώς λιγότερα από τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον που θα έπρεπε να ληφθούν αν λαμβάνονταν υπόψη τα υψηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα στα οποία είχαν συμφωνήσει οι σαμαροβενιζέλοι με τους δανειστές...

Αν, επομένως, για κάτι μπορείτε να κατηγορήσετε για αναντιστοιχία τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι αποδείχθηκε πρωθυπουργός παντός καιρού, και μνημονιακού. Δεν αντιλέγω πως η καρέκλα τής εξουσίας είναι γλυκιά, αν αυτός ήταν ωστόσο ο μοναδικός στόχος τού πρωθυπουργού θα είχε επιστρέψει από την περιβόητη Σύνοδο του περασμένου Ιουλίου με ένα ηχηρότατο "όχι" στον εκβιασμό που του έγινε. Τα πλήθη θα παραληρούσαν στο αεροδρόμιο όταν θα τον υποδέχονταν, όπως επευφημούσαν τους αντιβενιζελικούς στις εκλογές τού Νοεμβρίου 1920 για να ακολουθήσει η Μικρασιατική Καταστροφή. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να αποτραβηχτεί από την κεντρική πολιτική σκηνή για λίγο ή για πολύ, όπως ο Μπ. Τζόνσον, ο Ν. Φαράτζ ή στην Ελλάδα ο αρχιερέας τής διαπλοκής κι ο τουρίστας τής Ραφήνας, και να παριστάνει τον σοφό Νέστορα, τιμητή των πάντων...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, δεν διάλεξε το Άγιο Όρος, επέλεξε να κυλιστεί στη λάσπη γιατί μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος κι όχι από τα θεωρεία κοιτώντας τη δράση με τα κιάλια. Κι αν ακόμα στο τέλος δεν καταφέρει να στρέψει το ευρωπαϊκό καράβι μακριά από το παγόβουνο, εκείνος θα δικαιούται να ισχυριστεί στον ιστορικό τού μέλλοντος πως τουλάχιστον προσπάθησε να γλιτώσει την ήπειρό μας από ένα νέο μεγάλο πόλεμο, στον οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η οικονομική καταστροφή. Κι αν με θεωρείτε υπερβολικό, σας προτρέπω να διαβάσετε κανένα ιστορικό βιβλίο παραπάνω...