Ο διαιτητής Ριτσόλι αδίκησε τη Γερμανία, αλλά λίγοι στην Ευρώπη έκλαψαν...

Η Γερμανία αδικήθηκε από τον Ιταλό (έχει τη σημασία του) διαιτητή Νικόλα Ριτσόλι στον ημιτελικό με τη Γαλλία στη Μασσαλία. Αν εξαιρέσεις, πάντως, τους ίδιους τους Γερμανούς, λίγοι στην Ευρώπη στενοχωρήθηκαν με τον αποκλεισμό της "nationalmannschaft" από τον τελικό τού Euro. Φυσικά, οι λόγοι δεν είναι αποκλειστικώς ποδοσφαιρικοί, μολονότι οι γερμανικές ομάδες ποτέ δεν φημίζονταν για τη σπουδαία μπάλα που έπαιζαν παρά μόνο για το ότι ήξεραν να παίρνουν αποτέλεσμα, Στο γήπεδο, άλλωστε, κάθε λαός βγάζει την ιδιοσυγκρασία που τον χαρακτηρίζει και σε κάθε άλλη πτυχή τής ζωής του. Ας μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δαχτυλάκι μας: η Ευρώπη μισεί τη Γερμανία κι αυτό αποδείχθηκε το βράδυ τής Πέμπτης και στο τερέν...

Είναι αλήθεια ότι το μίσος-αντιπάθεια αρκετών εκπορεύεται από φθόνο για τη γερμανική μεθοδικότητα κι εργατικότητα, για τη νοοτροπία τού "δεν τα παραπατάω ακόμα κι όταν χάνω με 2-0 στο 90ό λεπτό", για το ότι η χώρα έχει ξανασταθεί στα πόδια της ύστερα από καταστροφές για να παίξει εκ νέου ηγεμονικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, για το ότι έχει γεννήσει σπουδαίους δημιουργούς κι επιστήμονες, σημαντικά καλλιτεχνικά και πολιτικά ρεύματα. Αυτή, ωστόσο, δεν είναι παρά μόνο η μία όψη τού φεγγαριού, η πιο φωτεινή.

Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πολύ λιγότερο λαμπερή, η οποία έχει στοιχειώσει γενιές και γενιές Ευρωπαίων: αυτή του ιμπεριαλιστή τυράννου που επιζητά μονίμως την κυριαρχία με κάθε κόστος μέσω ενός συνδυασμού καλβινιστικού φαρισαϊσμού, δογματικού ρατσισμού κι επεκτατικής μονομέρειας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως το παρατσούκλι τής γερμανικής εθνικής ομάδας είναι "πάντσερ", τα τεθωρακισμένα δηλαδή που έδρασαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είναι ταυτισμένος με μια ανεξίτηλη ντροπή για τη γερμανική ιστορία...

Βεβαίως και δεν ταυτίζω τη γερμανική ελίτ με το γερμανικό λαό, αφού τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε πως οι εκάστοτε γερμανικές ηγεσίες, οι εκλεγμένες τουλάχιστον, δεν είχαν την έγκριση του πόπολου, το οποίο από τη φύση του δεν βλέπει μπροστά του παρά μόνο τα βραχυπρόθεσμα οφέλη κι όχι τους μακροπρόθεσμους κινδύνους από πολιτικές οι οποίες μόνο εμμέσως το βολεύουν, πάντοτε όμως προσωρινώς και δίχως να λαμβάνουν υπόψη την κοινωνική δικαιοσύνη.

Σας θυμίζω, άλλωστε, πως η Ανγκ. Μέρκελ έχει κερδίσει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κι αν χάσει την τέταρτη αυτό δεν θα οφείλεται στο ότι έχει καταστρέψει την Ευρώπη για να έχει η χώρα της εμπορικό πλεόνασμα, αλλά γιατί άνοιξε τα γερμανικά σύνορα, έστω και μερικώς, σε Σύριους πρόσφυγες. Κι αυτό μολονότι στη γερμανική εθνική ομάδα συμμετέχουν αρκετά παιδιά προσφύγων και μεταναστών. Όταν, επομένως, ο διαιτητής Ριτσόλι σφύριξε ένα αυστηρό πέναλτι υπέρ τής Γαλλίας κι έκλεισε τα μάτια σε αντίστοιχες παραβάσεις στη γαλλική μικρή περιοχή δεν λειτούργησε αυτόνομα. Ικανοποίησε  το ευρωπαϊκό κοινό αίσθημα, που είτε από ζήλια είτε από ένστικτο δικαίου δεν ήθελε να δει άλλη μια γερμανική κυριαρχία την ίδια ώρα που το Βερολίνο τινάζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα...