Αποφάσισε Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις...

Πριν ένα μήνα περίπου είχα γράψει ότι οι ουσιαστικές επιλογές τού Αλέξη Τσίπρα στην περίπτωση που θέλει να αυτοαποκαλείται Αριστερός είναι δύο: είτε ρήξη με τους δανειστές είτε εκλογές. Το ίδιο επαναλαμβάνω και σήμερα και πολύ πιο έντονα μάλιστα, αφού στο μεσοδιάστημα έχει γίνει ακόμα καθαρότερο ότι οι θεσμοί δεν πρόκειται να υπαναχωρήσουν από ακραίες θέσεις τους όσον αφορά τη συνέχιση της λιτότητας και την απαξίωση της εργατικής νομοθεσίας.

Καλές είναι, επομένως, οι ηρωικές δηλώσεις κι επιστολές τού πρωθυπουργού προς κάθε υπεύθυνο, αλλά έχουμε περάσει προ πολλού το στάδιο που αυτές από μόνες τους αρκούν. Οι τράπεζες ξαναμπαίνουν στη διακεκαυμένη ζώνη και η πραγματική οικονομία ασφυκτιά όλο και πιο πολύ. Με λίγα λόγια, η μπάλα πρέπει να επιστρέψει από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο κι ό,τι είναι να γίνει στο ματσάκι ας γίνει γιατί οι θεατές έχουν μπουχτίσει πια...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται πως οι ώμοι του δεν αντέχουν το βάρος τής ρήξης και των συνεπειών της αυτό δεν σημαίνει πως διαθέτει τη λαϊκή εντολή για να υπογράψει στην ουσία ένα τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 για να εφαρμόσει ένα παράλληλο πρόγραμμα το οποίο θα ανακούφιζε από τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου. Αν δεν μπορεί να το πράξει, τότε είτε σκίζει το μνημόνιο είτε πηγαίνει στις κάλπες με ατζέντα ρήξης. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχει πλέον κανένα δικαίωμα να επικαλείται πως παρέλαβε μνημονιακή γη από τους προηγούμενους. Κι αυτοί, άλλωστε, επέβαλλαν τα μνημόνια λέγοντάς μας πως δεν υπάρχει άλλη λύση...

Ύστερα από 38 και κάτι χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η αντίληψη ότι στη ζωή δεν παίρνουμε ό,τι μας αξίζει, αλλά ό,τι διεκδικούμε κι αν δεν έχουμε πετύχει όσα ονειρευτήκαμε δεν φταίει το κακό το ριζικό μας, αλλά το ότι δεν κυνηγήσαμε τα όνειρά μας με το πάθος που τους άξιζε. Με αφορμή και την επέτειο της 25ης Μαρτίου, έχουμε χρέος να θυμόμαστε πως η εθνική ανεξαρτησία δεν δωρίζεται, κατακτάται ακόμα και με αίμα, γι' αυτό και είναι τόσο πολύτιμη. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, ωστόσο, δεν αρκεί, για παράδειγμα, η οικονομική πολιτική να χαράσσεται από την Αθήνα κι όχι από το Βερολίνο ή την Ουάσινγκτον, αλλά και να προσλάβει έντονο ταξικό χρώμα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων...

Το αν η επανάσταση του 1821 είχε και ταξικό αντίκτυπο το αφήνω να το λύσουν οι ιστορικοί. Σήμερα, πάντως, δεν έχουμε άλλα περιθώρια για αναβολή τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως υπάρχουν, τότε δεν έχει διαπράξει "απλώς" ένα λάθος, αλλά ένα έγκλημα απέναντι στην αιματοβαμμένη Ιστορία τής ελληνικής Αριστεράς και στη μνήμη των νεκρών ηρώων της. Αλέξη, δεν μπορείς να κρύβεσαι πια πίσω από τις λέξεις. Πρέπει να αποφασίσεις εδώ και τώρα...