Προτεραιότητα στις γενιές που μπορούν να αναστήσουν την Ελλάδα από αυτές που τη χρεοκόπησαν...

Όλοι μιλάνε εδώ και καιρό για την ανάγκη αλλαγής αναπτυξιακού μοντέλου, αλλά ελάχιστοι το εννοούν. Άκουγα, για παράδειγμα, τις προάλλες τον Αλέξη Τσίπρα να σημειώνει πως οι συντάξεις- όλες ανεξαιρέτως- δεν μπορούν να κοπούν κι άλλο γιατί χάρη σε αυτές συντηρούνται ολόκληρες οικογένειες. Ο πρωθυπουργός δεν είπε ψέματα, αφού με την ανεργία, την υποαπασχόληση και την κακοπληρωμένη εργασία στα ύψη οι συντάξεις, έστω στην πετσοκομμένη, μνημονιακή εκδοχή τους, συνιστούν ένα ασφαλές καταφύγιο. Αλίμονο, όμως, αν θέλουμε να διαιωνίσουμε μια παθογένεια...

Μακάρι το ελληνικό Δημόσιο να μπορούσε να στηρίξει παραλλήλως το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο είναι άκρως ελλειμματικό, με παράλληλες σοβαρές κι όχι επιδοματικές πολιτικές ενίσχυσης όσων μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας ή, γενικότερα, ανήκουν στο αποκαλούμενο ενεργό κομμάτι τού πληθυσμού. Δυστυχώς, ωστόσο, αυτό δεν είναι εφικτό οπότε η πολιτική ηγεσία βρίσκεται ενώπιον ενός διλήμματος για την επίλυση τού οποίου φαίνεται να μην έχει επιλέξει τις σωστές προτεραιότητες...

Από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμα υψηλές συντάξεις οι οποίες δεν προήλθαν από ασφαλιστικές εισφορές από την τσέπη των πρώην εργαζόμενων που τις απολαμβάνουν σήμερα, αλλά από το ότι ανήκαν σε προνομιούχες κατηγορίες τού ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και του ιδιωτικού, αυτές δεν είναι παράλογο να κοπούν. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα δοθούν σε εκείνους που μπορούν να φέρουν την ανάπτυξη στον τόπο, σε όσους βρίσκονται δηλαδή σε παραγωγική ηλικία, με παράλληλα κίνητρα επιστροφής όσων έχουν φύγει στο εξωτερικό...

Δεν κάνω κάλεσμα σε έναν πόλεμο γενεών. Αντιθέτως, κάνω ό,τι μπορώ και θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποτρέψουμε. Σε αυτό το πλαίσιο, οι απόμαχοι της εργασίας ναι μεν θα πρέπει να ζουν αξιοπρεπώς- δεν ισχυρίζομαι πως θα πρέπει οι συντάξεις να μειωθούν κάτω από τα 700 ή 800 ευρώ-, αλλά οφείλουν να συνειδητοποιήσουν και τη δική τους ευθύνη για το ότι τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν είναι σε θέση να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους αλλά χρειάζονται ακόμα το παιδικό τους δωμάτιο για να έχουν στέγη και τα λεφτά τού μπαμπά, της μαμάς, του παππού και της γιαγιάς για να επιβιώνουν...

Δεν χρεοκόπησαν την Ελλάδα οι σημερινοί εικοσάρηδες για να τους ξεπετάμε με προγράμματα "stage" και "voucher" ελεημοσύνης για να μπορούν κάποιοι που πίστευαν ότι είναι δικά τους τα δημόσια έσοδα κι αυτά που προέρχονταν από τη διαπλοκή των ιδιωτών εργοδοτών τους με το κράτος να συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Αν, επομένως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι ορθολογικό να στηρίζονται οι ελληνικές οικογένειες από τις συντάξεις είναι σαν να λέμε στους νέους μας "βγάλτε γρήγορα διαβατήριο και μην επιστρέψετε ποτέ σε αυτήν τη χωματερή τής δημιουργικότητας"...