Μόνο που τους νεκρούς μας δεν του τιμάμε μόνο με φιέστες και, κυρίως, όχι μόνο με τέτοιες. Αν οφείλουμε να κρατάμε κάτι ζωντανό στη μνήμη μας από τη ζωή ξεχωριστών ανθρώπων, αυτό είναι το παράδειγμά τους. Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, σε αντίθεση με πολλούς από τους συντρόφους του που πρόδωσαν τον κομμουνισμό με το βίο και την πολιτεία τους, θυσιάζοντας τη ζωή του έδωσε το πιο τρανό από όλα, υπενθυμίζοντάς μας πως και η ίδια η ζωή μας δεν έχει και τόση σημασία μπροστά σε ανώτερα ιδανικά...
Δεν απαιτώ από τον Αλέξη Τσίπρα, από τους υπουργούς και τους βουλευτές του να στηθούν κυριολεκτικώς απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα για να πεθάνουν τραγουδώντας τη "Διεθνή". Κάτι τέτοιο θα έστελνε, βεβαίως, ένα ηχηρότατο μήνυμα αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά κατανοώ ότι και η ανδρεία στην εποχή μας μπορεί να θεωρηθεί ομοφοβία από τους κήνσορες της πολιτικής ορθότητας. Ζητώ, ωστόσο, από τον πρωθυπουργό και τους συντρόφους του να μην κάνουν το μοιραίο σφάλμα να μετατρέψουν μια τακτική οπισθοχώρηση, όπως ήταν το τρίτο μνημόνιο, σε στρατηγική ήττα, όπως θα είναι η υπογραφή στην ουσία ενός τέταρτου μνημονίου...
Φυσικά είναι δικαίωμά τους να πράξουν και το τελευταίο, έστω κι αν δεν έχουν λαϊκή εντολή γι' αυτό, αφού η θητεία τους λήγει το φθινόπωρο του 2019. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να σκυλεύουν τη μνήμη τού Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του για να μετατρέπουν τον αγώνα για μια καλύτερη Ελλάδα σε μουσειακή καρτ ποστάλ προς πώληση σε αφελείς Αριστερούς ιθαγενείς...
Ο Αλέξης Τσίπρας κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν διαχειρίσιμο και πολύ εξυπηρετικό πλασιέ τού νεοφιλελευθερισμού. Κι αυτό γιατί αν βλέπουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι έναν Αριστερό πρωθυπουργό να ρητορεύει σοσιαλιστικά και να στέλνει παρόμοιου ύφους επιστολές, αλλά στην πράξη να υλοποιεί την ατζέντα τής Σχολής τού Σικάγου, τότε απαξιώνεται στη συνείδηση των περισσότερων η αναγκαιότητα για κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία γίνεται όλο κι επιτακτικότερη. Πόση σημασία θα έχει, για παράδειγμα, στη ζωή τού μέσου Έλληνα η συμπερίληψη στη νέα Διακήρυξη της Ρώμης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου αν αύριο μεθαύριο απελευθερωθούν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις και δεν επιστρέψουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις;...
Τακτική οπισθοχώρηση που επαναλαμβάνεται δεν είναι παρά στρατηγική ήττα κι αν μπορεί να συγχωρηθεί την πρώτη φορά, δεύτερη δεν έχει. Φαντάζεστε τον Νίκο Μπελογιάννη να βγαίνει από το δικαστήριο και να δηλώνει "πάλεψα 17 ώρες με τους στρατοδίκες μου, δεν τους έπεισα όμως, αλλά για να μείνω ζωντανός και να συνεχίσω τη μάχη υπέγραψα ό,τι μου δώσανε να υπογράψω"; Θα θεωρούσαμε το συμβιβασμό του ανθρώπινο, αλλά από τους ηγέτες η Ιστορία ζητά το κάτι παραπάνω για να μπει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου