Άκου φίλε κι αδερφέ μου...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα κάνε ό,τι θεωρείς καλύτερο για σένα. Με ρωτάς και με ξαναρωτάς ένα "γιατί" που κανένας μας δεν μπορεί να απαντήσει και φοβάμαι πως δεν θα μπορεί κι όταν από την παρουσία μας θα έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση. Δεν ξέρω καν να σου απαντήσω αν η ζωή μάς δίνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε ή μερικές φορές αυξάνει επικίνδυνα τη δοσολογία. Δεν είμαι σε θέση να σου μιλήσω με σιγουριά για το αν μετά πηγαίνουμε στους ουρανούς ή γινόμαστε τροφή για τα σκουλήκια. Έχω την άποψή μου, την οποία ασπάζονται οι εμπειρίες και η νόησή μου, αλλά θα ήταν φτηνό να στην επαναλάβω την ώρα που αμφισβητούνται οι βεβαιότητές σου και παλεύεις ξανά να σταθείς όρθιος, προδομένος από τον θεό σου...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα πράξε ό,τι νομίζεις πως σου ταιριάζει. Το πόσο θα μείνουμε σε αυτό τον πλανήτη δεν το ξέρεις και δεν το ξέρω κι ούτε θα θέλαμε ίσως να το μάθουμε. Τούτο μονάχα γνωρίζω και, πίστεψέ με, δεν είναι μια γνώση που αποκτήθηκε δίχως πόνο και δάκρυα: δεν σκοπεύω να σπαταλήσω ούτε μια ημέρα ακόμα που να μην κάνω έστω για πέντε λεπτά μέσα σε αυτή κάτι που να το γουστάρει η ψυχή μου, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, ακόμα κι αν ορισμένες φορές συγκρούεται με τους νόμους και τις αρχές των πολλών. Οι αδύναμοι έχουν δικαίωμα να είναι όσο ηθικοί θέλουν, οι δυνατοί οφείλουν να είναι όσο το δυνατό πιο πιστοί στο χάρισμά τους...

Άκου φίλε κι αδερφέ μου και ύστερα πάρε τις αποφάσεις που πιστεύεις ότι σου αρμόζουν. Έτσι κι αλλιώς δεν σου μιλώ πάνω σε ένα βάθρο, αλλά από το ίδιο χώμα που κι εσύ αναγνωρίζεις τη ματαιότητά του. Μπορείς να ζήσεις το υπόλοιπο του βίου σου όπως θα επιθυμούσαν από σένα να τον ζήσεις οι άλλοι. Θα σε οδηγήσουν από γνωστά μονοπάτια, θα πατήσεις πάνω σε χιλιοβαδισμένα ίχνη, θα αισθανθείς να σε αγκαλιάζει το δίχτυ τής συνήθειας. Αυτός ο δρόμος είναι εύκολος, έχει σηματοδότες και τροχονόμους που θα σε παρασύρουν με ασφάλεια στο στερεότυπο προορισμό σου. Κανείς μας δεν μπορεί να σε κακίσει αν υποκύψεις στη γνώμη των τρίτων, στο σεβασμό τής ρουτίνας, στην αγκαλιά των δειλών. Όλοι μας από πλαστελίνη είμαστε φτιαγμένοι, που παριστάνει την πέτρα...

Κάνε μου, όμως, μια χάρη φίλε κι αδερφέ μου. Τώρα που καλείσαι να συμβιβαστείς με το παράλογο, συζήτα το καλά με τον μόνο άνθρωπο που μας συντροφεύει από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε και δεν φεύγει ποτέ από κοντά μας, όσο κι αν μερικές φορές γίνεται ανυπόφορος. Η γνώμη τού κόσμου είναι τόσο, μα τόσο αδιάφορη όταν έχουμε πάρει από τον εαυτό μας το συγχωροχάρτι για προπατορικά αμαρτήματα που ποτέ δεν διαπράξαμε. Οι τύψεις και οι ενοχές πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας από τους αγύρτες με γραβάτες ή ράσα που υποκρίνονται τους σοφούς, κερδοσκοπώντας στις πλάτες των απελπισμένων. Εσύ δεν χρειάζεται να ξοδευτείς. Έχεις φίλους για να σου απαλύνουν την θλίψη και μια ζωή μπροστά σου, όχι για να τη βασανίσεις με άσκοπα αυτομαστιγώματα, αλλά για να την απολαύσεις ως αυτό που δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι: μια γιορτή από την αρχή μέχρι το τέλος της, που οι μίζεροι μόνο τη βλέπουν ως δοκιμασία, αφήνοντας στους ονειροπόλους το προνόμιο της ενόρασης ...