Όταν σκέφτεσαι μόνο τα αισιόδοξα σενάρια στρώνεις το έδαφος στα απαισιόδοξα...

Στην κυβέρνηση ισχυρίζονται πως δεν κλείνουν την αξιολόγηση όπως όπως γιατί δεν επιθυμούν, για παράδειγμα, να ψαλιδιστούν εκ νέου συντάξεις, να μειωθεί το αφορολόγητο, να μην επιστρέψουν οι συλλογικές συμβάσεις, να απελευθερωθούν οι απολύσεις και να ξεπουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις ενέργειας. Φυσικά αυτός ο στόχος είναι θεμιτός, θεμιτότατος. Μόνο που έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από το 2015 κι αν τότε οι καλές προθέσεις αρκούσαν για να συσπειρωθεί ο ελληνικός λαός πίσω από τους κυβερνήτες του και οι ψευδαισθήσεις που έτρεφαν οι τελευταίοι ήταν δικαιολογημένες, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Αν, ύστερα από καθυστέρηση μηνών, ολοκληρωθεί η αξιολόγηση λαμβάνοντας τα μέτρα που αρνούμασταν να λάβουμε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τότε κανείς δεν θα μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του επικαλούμενος "γενναία διαπραγμάτευση". Αυτήν τη φορά στην αξιολόγηση της κυβέρνησης ουδείς θα λάβει υπόψη κάτι άλλο πέρα από το αποτέλεσμα που έφερε...

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται, επίσης, πως κι αν ακόμα αναγκαστεί να οπισθοχωρήσει, δεν θα έχει συναινέσει σε χειρότερα μέτρα από αυτά που της έχουν προταθεί από το Δεκέμβριο του 2015. Με λίγα λόγια μάς λέει πως η σκληρή της διαπραγμάτευση μπορεί να μην αποδειχθεί νικηφόρα, αλλά δεν θα έχει φέρει επαχθέστερα μέτρα από αυτά που βρίσκονταν αρχικώς στο τραπέζι. Μόνο που αυτή είναι η μισή αλήθεια: το καλοκαίρι, όταν και πρέπει να καταβληθούν μεγάλες δανειακές δόσεις, πλησιάζει, αλλά το χειρότερο είναι η αβεβαιότητα εξαιτίας τής οποίας δεν κινείται σχεδόν τίποτα στην πραγματική οικονομία, για να μην αναφερθώ στα νέα λουκέτα κι απολύσεις...

Ούτε, εξάλλου, το επιχείρημα του μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων σε σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες δείχνει να πιάνει. Ήδη οι ολλανδικές πραγματοποιήθηκαν, ενώ οι γερμανικές διεξάγονται τέλος Σεπτεμβρίου. Αν είναι, όμως, να περιμένουμε τα πρωτοβρόχια για να δούμε ηλιοφάνεια, τότε ζήτω που καήκαμε...

Βάζοντας κάτω όλα τα δεδομένα αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό να κλείσει η αξιολόγηση δίχως η κυβέρνηση να δώσει περισσότερα από αυτά που θα πάρει. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά κάθε ημέρα που περνά επιβεβαιώνεται ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικοινωνιακή διαχείριση ενός διαπραγματευτικού Βατερλό. Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λάβει απόφαση για ρήξη έχει κατεβεί στον αγωνιστικό χώρο με δεμένα χέρια και πόδια και το μόνο στο οποίο ευελπιστεί είναι να πείσει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα να ψηφίσει τα νέα μέτρα και να αποφύγει τις εκλογές, ευελπιστώντας πως μέχρι το 2019 θα έχουμε βγει από τα μνημόνια και θα έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα...

Κανένα, όμως, επίσης δεδομένο δεν μας εγγυάται πως οι απαιτήσεις των δανειστών θα σταματήσουν κάπου εδώ και, πολύ περισσότερο, πως δεν θα προκύψει ανάγκη για τέταρτο μνημόνιο. Με το να επεξεργάζονται, εξάλλου, στο Μαξίμου μόνο τα εναλλακτικά αισιόδοξα σενάρια και να αδιαφορούν πλήρως για την πιθανότητα υλοποίησης των πιο απαισιόδοξων σκάβουν οι ίδιοι το λάκκο τους πολύ περισσότερο από όσο το κάνει ο Β. Σόιμπλε...