Όλα αυτά είναι γνωστά, μόνο που ξεχνάμε στην Ευρώπη κάτι επίσης πολύ ουσιώδες: ο Ρ. Τ. Ερντογάν- όπως εξάλλου και το άλλο αποπαίδι τής Δύσης, ο Βλ. Πούτιν- είναι δημοκρατικώς εκλεγμένος και, μάλιστα, με πλειοψηφίες οι οποίες στην ήπειρό μας μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός για όλους, μα όλους τους ηγέτες της. Δεν διαφωνώ πως το επίπεδο πολιτικής κι όχι μόνο παιδείας τού μέσου Τούρκου είναι αρκετά χαμηλότερο του μέσου Ευρωπαίου και γι' αυτό είναι πιο εύκολο να παρασύρεται από τη δημαγωγική γοητεία ενός ψηλού, μουστακαλή, αρχετυπικού κουτσαβάκη τής Ανατολής. Μόνο που όταν θέλουμε να συμπεριλαμβάνουμε τη δημοκρατία στις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές αυτό δεν μπορεί να γίνεται α λα καρτ: είτε επιτρέπουμε, για παράδειγμα, τις συγκεντρώσεις οπαδών κάθε δημοκρατικώς εκλεγμένου ηγέτη είτε απαγορεύουμε αυτές έστω ενός και μόνο για να συμπεριληφθούν όσοι το πράττουν στη χορεία των υποκριτών...
Στην Ολλανδία ενδεχομένως να πιστεύουν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία στις προσεχείς εκλογές θα αποφευχθεί με την υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, λες και υπάρχει έστω κι ένα ιστορικό παράδειγμα όπου ο εκφασισμός αποφεύχθηκε σε μια κοινωνία γιατί τον οικειοποιήθηκαν οι "μέινστριμ" κομματικές παρατάξεις. Πώς θα πείσεις, όμως, το εκλογικό σώμα για τους κινδύνους που γεννά η μισαλλοδοξία όταν μετατρέπεσαι σε φορέα της; Και με ποιο ηθικό ανάστημα θα καταδικάζεις από τούδε και στο εξής τους εκπροσώπους της όταν έχεις κλέψει τις ιδεοληψίες τους μήπως και διασώσεις το πολιτικό σου τομάρι; Στην Ολλανδία ο φασισμός κέρδισε πριν καν ανοίξουν οι κάλπες. Το ίδιο ενδεχομένως να συμβεί λίγο αργότερα και στη Γαλλία ή και στη Γερμανία, ενώ η ανατολική Ευρώπη είναι ήδη παραδομένη σε αυτόν. Μήπως σας θυμίζει κάτι όλο κι εντονότερα η εποχή μας;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου