Μήπως πριν αποικίσουμε τη Σελήνη να σώσουμε τη Γη;...

Τον καιρό που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα τα περιβαλλοντικά ζητήματα απασχολούσαν πολύ περισσότερο τη δημόσια σφαίρα. Κόμματα όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι είχαν δυναμώσει, μαζί με το σχετικό ακτιβιστικό κίνημα, κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας υποσχόταν "πράσινη" ανάπτυξη πριν γελοιοποιήσει έννοιες και προοπτικές. Στη συνέχεια, ωστόσο, οι προτεραιότητες άλλαξαν, αφού καλή είναι η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αλλά πώς να την σκέφτεσαι όταν το στομάχι γουργουρίζει; Μόνο που η καταστροφή τού περιβάλλοντος δεν περιμένει την οικονομική κρίση να κάνει τον κύκλο της, συνεχίζεται και με μεγαλύτερη ένταση μάλιστα στο όνομα της επιβίωσης στο εδώ και τώρα και της δίχως μέτρο ανάπτυξης...

Τι κι αν μεγαλοφυείς επιστήμονες όπως ο Στίβεν Χόκινγκ μας προειδοποιούν πως ο πλανήτης θα καταστραφεί αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα; Τι κι αν ανίατες ασθένειες όπως ο καρκίνος θεριεύουν; Τι κι αν τα περισσότερα από όσα καταναλώνουμε θα έπρεπε κανονικά να ντρεπόμαστε να τα δίνουμε ακόμα και στα ζώα; Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτα και, μάλιστα, την επιβαρύνουμε ακόμα περισσότερο...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στο Βόλο, το οποίο έλαβε προσφάτως άδεια για την καύση 200.000 τόνων επικίνδυνων ρυπογόνων υλικών σαν να μην είχε προηγηθεί το "παράδειγμα" του Αλιβερίου, όπου οι θάνατοι από λευχαιμίες έχουν εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια. Οι έλεγχοι, εξάλλου, γίνονται από υπαλλήλους τής εταιρείας κι όχι από κάποιον κρατικό ή τρίτο φορέα, με τους κατοίκους να επαφίενται στον "πατριωτισμό" τους για να μην αρχίσουν να ψοφάνε σαν τα κοτόπουλα...

Η ατμοσφαιρική ρύπανση και η κλιματική αλλαγή δεν είναι τόσο "σέξι" θέματα όπως η ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, οι ολλανδικές εκλογές, η Τουρκία, η Συρία ή το "Survivor", μόνο που είναι απείρως πιο απειλητικά για το ανθρώπινο είδος. Οι συνέπειές τους, άλλωστε, είναι ήδη ορατές ακόμα κι αν υποθέσουμε πως απέχουμε πολύ από την ανάγκη να μετοικήσουμε σε άλλον πλανήτη για να σώσουμε τα τομάρια μας. Αλίμονο, όμως, αν η στρατηγική μας για την επιβίωσή μας βασίζεται αποκλειστικώς στην αποίκηση άλλων πλανητών αντί να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαφυλάξουμε τη ζωή μας στη Γη...

Το ξέρω ότι θυμίζει έκθεση έκτης δημοτικού αν σας γράψω πως ο πλανήτης δεν μας ανήκει, αλλά τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, μόνο που είναι απολύτως αληθινό, όπως τα περισσότερα άλλωστε που σκέφτονται και γράφουν τα παιδιά. Κι όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο γρηγορότερα θα πάψουμε να ψάχνουμε για λύσεις στον ουρανό όταν αυτές βρίσκονται μπροστά μας στο χώμα που πατάμε, στην θάλασσα που διασχίζουμε και στον αέρα που αναπνέουμε κι επιμένουμε να ασελγούμε πάνω τους...