Σπέρνεις στήριξη σε κάθε συντεχνία, μαζεύεις απεργίες στο μετρό...

Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να πάει σύσσωμη στον παράδεισο, πολλώ δε μάλλον οι συνδικαλιστές, από τους οποίους αν υπάρχει εκεί έξω κάποιος δίκαιος κριτής οφείλει να κάνει μια καλή διαλογή. Κι αν, μάλιστα, κληθεί να επιλέξει κι από τους συνδικαλιστές τού μετρό ή του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου δύσκολα θα βρει κάποιον στον οποίο θα επιτρέψει ο άγιος Πέτρος να περάσει την είσοδο...

Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερότατο, ανεξαρτήτως αν από αυτό θίγονται άλλες κοινωνικές ομάδες, υπό μία προϋπόθεση ωστόσο: να δικαιολογείται επαρκώς. Γιατί απεργούν, όμως, και σήμερα στο μετρό και στον ηλεκτρικό; Για να μην χάσουν τα προνόμια που εξασφαλίζουν από τη διαχείριση των διαφημίσεων στους σταθμούς και στους συρμούς, λόγος που μόνο επαρκής δεν είναι για την ταλαιπωρία εκατομμυρίων επιβατών και που δίνει πατήματα στον άθλιο Κούλη και στους δανειστές να απαιτούν καταργήσεις εργασιακών δικαιωμάτων. Το να παρουσιάζεσαι κύριος χρημάτων που δεν σου ανήκουν από το νόμο για να τα χρησιμοποιείς κατά το δοκούν έχει μια συγκεκριμένη ονομασία στον Ποινικό Κώδικα; υπεξαίρεση...

Φυσικά αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού ως αντιπολίτευση στήριζαν οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση, ανεξαρτήτως αν ήταν δικαιολογημένη ή όχι. Η άκριτη συμπόρευση με κάθε είδους συντεχνιακή λογική έρχεται σήμερα να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ και να πάρει παραμάζωμα συλλήβδην δίκαιους κι άδικους...

Εργατοπατέρες που θέριεψαν επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά χαϊδεύτηκαν κι από το ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανοι να πείσουν την κοινή γνώμη για το δίκαιο των αιτημάτων τους, ακόμα κι αν ορισμένα από αυτά είναι πράγματι δίκαια. Ο κοινωνικός αυτοματισμός μπαίνει σε εφαρμογή εξαιτίας μίας από τις μεγαλύτερες πληγές τής δημοκρατίας, αυτή της κατάχρησης δικαιώματος και της νοοτροπίας "εμείς να είμαστε καλά κι όλοι οι άλλοι να πηγαίνουν με τα πόδια στις δουλειές τους"...

Υπάρχουν πολλοί που καιροφυλακτούν για την πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, πασχίζουν για την ολική επιστροφή μας στον εργασιακό μεσαίωνα και, γιατί όχι, ακόμα και σε αυτή τη χωρίς προσχήματα δουλεία με "δέλεαρ" μια δουλίτσα κι ό,τι να 'ναι. Αλίμονο, ωστόσο, αν και οι εργαζόμενοι πυροβολούμε τα πόδια μας με το να δίνουμε λαβή στον κάθε κακοπροαίρετο να προωθεί πολιτικές "πονάει χέρι, κόβει χέρι". Για το δίκιο του ο εργάτης- εργαζόμενος οφείλει κι όχι απλώς δικαιούται να μασάει σίδερα. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο όταν η διακύβευση είναι η πάρτη του και μόνο αυτή...