"Ο εχθρός λαός"...

Τις τελευταίες σαράντα ημέρες καθαιρέθηκε και στη συνέχεια αποκλείστηκε ο δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος πρώτα από 163 και στη συνέχεια από 138, αν ήταν και τόσοι την τελευταία φορά αφού κανείς δεν τους μέτρησε. Ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση ενός ευαισθητοποιημένου πολίτη που είναι λίγο παλιομοδίτης κι αγαπά τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη; Σωπαίνει ώστε στο τέλος να αφαιρεθεί και η ελληνική ιθαγένεια από τον Στέφανο Κασσελάκη ή μιλάει ή και φωνάζει αν χρειαστεί για να ακουστεί η φωνή του;...

Φυσικά και δεν επιδοκιμάζω την άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας, αλίμονο όμως αν οποιαδήποτε κριτική, έστω κι αυστηρή, χαρακτηρίζεται τραμπική ώστε κάποιοι να κρύψουν τα πολιτικά τους ανομήματα πίσω από έναν ανυπόστατο χαρακτηρισμό. Κι αλίμονο αν η παρουσία μελών έξω από την αίθουσα συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής ταυτίζεται με το Καπιτώλιο γιατί έτσι βολεύεται η προβοκάτσια και η προπαγάνδα. Αυτοί που ήταν μέσα, άλλωστε, από αυτούς που ήταν έξω εκλέχθηκαν και σε αυτούς θα όφειλαν να λογοδοτούν...

Το ύστατο, εξάλλου, καταφύγιο των πραξικοπηματιών είναι το ότι ακόμα κι ακροδεξιοί αναρωτιούνται για το πόσο δημοκρατικές είναι οι διαδικασίες στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή που τους τρολάρουν ακόμα και οι υμνητές τής χούντας τούς χρησιμοποιούν ως δήθεν επιχείρημα υπεράσπισης. 

Λες και είναι μόνο αυτοί εκεί έξω που αναρωτιούνται "μα, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι" κι όχι η συντριπτική πλειοψηφία. Εκτός, βεβαίως, από το γαλατικό χωριό τής Κουμουνδούρου που έχει καταπιεί το σταλινικό ζωμό...