Παρακολουθώ με γνήσια απορία τους βουλευτές και τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα διασώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς από τον δεξιό Στέφανο Κασσελάκη. Ιδίως με το επιχείρημά τους το οποίο συμπυκνώνεται στη φράση "μικρή πλην έντιμος Αριστερά" όταν θέλουν να μας πούνε πως δεν τους ενδιαφέρει η εξουσία αλλά η καθαρότητα του χώρου. Σε όλους αυτούς έχω κάποια νέα να μοιραστώ μαζί τους: η "μικρή" Αριστερά μάς τελείωσε όταν έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 και η "έντιμος" όταν υπέκυψε στο νεοφιλελευθερισμό τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς...
Πολύ καλά έπραξε τότε ο Αλ. Τσίπρας και δεν γύρισε τη χώρα στην εποχή τού χαλκού. Την ίδια στιγμή, όμως, που υπέγραφε το μνημόνιο η Αριστερά έπαυε να είναι αμόλυντη, ιδίως όταν στη συνέχεια το εφάρμοσε στο ακέραιο ενσωματώνοντας και στελέχη που είχαν ψηφίσει τα προηγούμενα μνημόνια. Με λίγα λόγια, δεν μετατόπισε ο Κασσελάκης το ΣΥΡΙΖΑ. Τον βρήκε μετατοπισμένο αλλά και με σάπια υλικά από τα οποία πασχίζει εδώ κι ένα χρόνο να τον απαλλάξει...
Με εντυπωσιάζουν, επίσης τρόπον τινά, και οι όρκοι στην ενότητα εκείνων που πριν περίπου ένα μήνα διασπάστηκαν από τη λαϊκή βούληση και καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Πολλώ δε μάλλον όταν συγκρότησαν μια ανίερη συμμαχία- λίγο νωρίτερα οι "87" είχαν απαιτήσει από τον ανθενωτικό Κασσελάκη να διαγράψει αυτόν με τον οποίο στη συνέχεια συμμάχησαν για να καθαιρέσουν τον πρόεδρο- που ο μόνος συγκολλητικός της ιστός είναι το μίσος. Όχι το πολιτικό μίσος, αλλά το προσωπικό μίσος...
Συνεπώς, η Αριστερά είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Αρκεί να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου