Ας υποθέσουμε πως βρίσκαμε πού πουλάνε καρδιές, αγοράζαμε μια στον Κ. Μητσοτάκη, εκείνος ομολογούσε σήμερα τα εγκλήματά του, υπέβαλλε την παραίτησή του και σε ένα μήνα πηγαίναμε σε εκλογές. Ποιος θα τις κέρδιζε; Μάλλον ο Μητσοτάκης, έστω και σαφώς με λιγότερο ποσοστό από 41%. Στη συνέχεια, εξάλλου, θα πηγαίναμε σε δεύτερες και τρίτες κάλπες μέχρι να τον ξανακάναμε αυτοδύναμο, πανίσχυρο κι αλαζόνα. Και μετά θα μας κουνούσε πάλι από το Μαξίμου το εκλογικό αποτέλεσμα σαν συγχωροχάρτι...
Φυσικά και δεν παροτρύνω την αντιπολίτευση- πολιτική και κοινωνική- να σωπάσει, να καθίσει σπίτι της και να περιμένει τις εκλογές τού 2027. Ούτε, όμως, και να δημιουργεί υπερπροσδοκίες στο όνομα ενός βολονταρισμού που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κοινωνική πραγματικότητα.
Μπορεί κάλλιστα να απαιτήσει, για παράδειγμα, ο Κ. Καραμανλής κι όποιος άλλος πολιτικός υπεύθυνος να δικαστούν από το φυσικό τους δικαστή, όπως θα δικαζόταν κάθε άλλος πολίτης. Δεν χρειάζεται, όμως, να υπερβάλλουμε και στο τέλος να απολογούμαστε εμείς για τις υπερβολές μας αντί οι ένοχοι για τα κρίματά τους...
Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζητούμενο να γλιτώσουμε από τον Μητσοτάκη για να μας καπελωθεί κάποιος ή κάποιοι που μπορεί να είναι πιο καθαροί αλλά ούτε κι επικίνδυνοι για το σύστημα εξουσίας. Σύμφωνοι, ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Σ. Φάμελλος δεν θα εγκαθιστούσαν μια Α.Ε. μέσα στο Μαξίμου για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Μας είναι, ωστόσο, αυτό αρκετό; Τόσο χαμηλά έχουμε βάλει τον πήχη που θα μας αρκούσαν διαχειριστές κι όχι οραματιστές; Δεν το νομίζω. Γι' αυτό καλύτερα να προχωράμε βήμα βήμα κάθε φορά μέχρι η οριστική λύτρωση να μην αντικατασταθεί από την τελεσίδικη μιζέρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου