Η Ελλάδα τα τελευταία 51 χρόνια- με τα σκαμπανεβάσματά της- ζει τη λιγότερο ταραχώδη περίοδο της ιστορίας της ως ενιαίου κράτους. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ήρεμα τα έτη από το 1974 μέχρι και σήμερα- ως και χρεοκοπία βιώσαμε-, αλλά και μόνο το ότι σήμερα κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση είναι δύο κόμματα που ιδρύθηκαν εκείνη τη χρονιά μαρτυρά πολλά για τη σταθερότητα της αποκαλούμενης μεταπολίτευσης. Είμαστε ευγνώμονες για το πολιτειακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών αλλά έχει φτάσει η ώρα να το βάλουμε στο μουσείο. Έχει πολυκαιρίσει το πτώμα κι έχει αρχίσει να βρομάει πολύ άσχημα...
Είναι αλήθεια ότι το τέλος τής μεταπολίτευσης θα μπορούσε να είχε έρθει πριν μια δεκαετία, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ένα τρίτο κόμμα, πέρα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων κι όχι γιατί ψήφισε κι εφάρμοσε μνημόνιο. Τη δεδομένη στιγμή δεν είχε άλλη επιλογή.
Αποδείχθηκε, όμως, ανεπαρκής στο να περάσει από τη διαμαρτυρία στη συγκρότηση παράταξης, σε αντίθεση με τη μετάβαση που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρ. Παπανδρέου. Στην Κουμουνδούρου αρκετοί πίστεψαν ότι η κοινωνική πλειοψηφία είχε ασπαστεί το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο κι όχι ότι αναζητούσε αποκούμπι απέναντι σε όσους είχαν προδώσει την εμπιστοσύνη της...
Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πιστέψει ότι οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν ριζοσπάστες Αριστεροί και πολύ καλά έκανε. Ενώ, όμως, είχε αναγνωρίσει εγκαίρως το πρόβλημα δεν έδειξε ποτέ το θάρρος να το αντιμετωπίσει.
Οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα για να διαχειριστεί τους τότε εσωκομματικούς του αντιπάλους αλλά υποτάχθηκε στους επόμενους στη σειρά με τις γνωστές συνέπειες. Είναι πολύ αργά, συνεπώς, για να ζητά δεύτερη ευκαιρία. Την είχε το 2019 και την πέταξε στα σκουπίδια. Πώς να μην ανήκει, λοιπόν, κι εκείνος στη φύρα τής μεταπολίτευσης που πρέπει να πεταχτεί για να πάμε παρακάτω;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου