Δεν ξέρω πόσοι από τους Ισραηλινούς επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου που παρεμποδίστηκε από το να δέσει στη Σύρο στηρίζουν τη γενοκτονία στη Γάζα. Μπορεί κι όλοι τους, μόνο που αυτό δεν το ήξεραν όσοι τους παρεμπόδισαν να σταθμεύσουν ούτε και δικαιούνται να το γνώριζαν...
Ούτε και είναι δημοκρατικό επιχείρημα το ότι δεν μπορείς να κάνεις διακοπές όταν η χώρα σου διαπράττει γενοκτονία. Μου θυμίζει αυτό που λένε οι ακροδεξιοί για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες: "γιατί δεν μένετε στην πατρίδα σας να πολεμήσετε γι' αυτή και τις ζωές σας";...
Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται η ένταση της κριτικής που ασκείται στους κατοίκους τής Σύρου από εκείνους που ξεπλένουν μια γενοκτονία. Τουλάχιστον οι επιβάτες τού κρουαζιερόπλοιου δεν έχασαν κανένα γεύμα τους, σε αντίθεση με τους κατοίκους τής Γάζας που λιμοκτονούν και τους βομβαρδίζουν ακόμα κι όταν συγκεντρώνονται για να λάβουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ποτήρι νερό...
Ούτε ξεπλένεται αυτή η απανθρωπιά με την επίκληση των εθνικών μας συμφερόντων, της τρομοκρατίας τής Χαμάς ή των διαδόχων τού ISIS που κυβερνούν τη Συρία. Όχι γιατί όλα αυτά δεν ισχύουν αλλά γιατί υπάρχουν κι όρια και "κόκκινες γραμμές" που δεν μπορεί να παρακάμπτει ιδίως μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει ακόμα ανοιχτή την πληγή τής Κύπρου...
Ο ανθρωπισμός μας, πάντως, δεν γίνεται να είναι ούτε α λα καρτ ούτε με βάση φυλετικές συμπάθειες κι αντιπάθειες. Θα μπλοκάραμε, για παράδειγμα, ένα κρουαζιερόπλοιο με Ρώσους ή Τούρκους γιατί οι χώρες τους έχουν εισβάλει στην Ουκρανία ή στην Κύπρο αντιστοίχως;...
Ή, μήπως, έχουμε την αυταπάτη πως οι πόλεμοι γίνονται με γαρύφαλλα κι επειδή σκοτώνονται άνθρωποι με σφαίρες κι όχι με τη στέρηση φαγητού ο θάνατός τους είναι λιγότερο απάνθρωπος; Με λίγα λόγια, ο ανθρωπισμός είναι μια καθημερινή άσκηση που για να είναι επιτυχημένη δεν πρέπει να διακρίνεται από την υποκρισία. Αλλιώς είναι μια ακόμα επαναστατική γυμναστική τού πληκτρολογίου και του πεζοδρομίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου