Δεν χρειαζόταν να πληροφορηθούμε τη διπλωματική ήττα τής Ευρώπης από τις ΗΠΑ και για τους δασμούς για να επιβεβαιώσουμε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ένας χάρτινος πύργος. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα την κρίση τού ευρώ, είχε περιέλθει σε τέλμα το οποίο γιγαντώθηκε με μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση που το γέμισε με δούρειους ίππους, ιδίως της Ρωσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ενδυνάμωσε. Κι αν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί τα PIGS- ανάμεσά τους και η Ελλάδα- ως αποδιοπομπαίοι τράγοι ή δεν ήταν τα κάθε λογής ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω στα οποία στηρίζονται ολόκληρα κρατικά συστήματα εξουσίας- το βλέπουμε εδώ και με τον ΟΠΕΚΕΠΕ- η ευρωπαϊκή ιδέα θα ήταν τόσο δημοφιλής στους λαούς της όσο ένας οπαδός τού Παναθηναϊκού στο Πασαλιμάνι...
Την ίδια ώρα κατά την οποία στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο κατοικοεδρεύει μια γραφειοκρατία που σιτίζεται πλουσιοπάροχα κι επομένως έχει κάθε λόγο να πιστεύει στο ευρωπαϊκό όνειρο αφού με αυτό γεμίζει τους λογαριασμούς της οι ευρωπαϊκοί λαοί παραδίδονται στην ακροδεξιά ακριβώς γιατί είναι η μόνη αυτή τη στιγμή που δεν τους παραμυθιάζει για την εξέλιξη της ΕΕ. Φυσικά και δεν ασπάζομαι το ξενοφοβικό, μισαλλόδοξο και ρατσιστικό περιεχόμενο της επιφανειακής ρητορικής της αλλά αν η Αριστερά- ευρωπαϊκή κι ελληνική- δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει θα εξακολουθεί να χάνει ψηφοφόρους από προνομιακά της ακροατήρια με τον ίδιο τρόπο που τα κέρδισε ο Ντ. Τραμπ στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού...
Η Ευρώπη δεν θα αποτελέσει ποτέ μια ενιαία πολιτική οντότητα γιατί ο Έλληνας ή ο Γερμανός θα αισθάνεται πρώτα Έλληνας ή Γερμανός και μετά ευρωπαίος. Κι όποια προσπάθεια γίνει για να αλλάξει αυτό άνωθεν το μόνο που θα πετύχει θα είναι την ακόμα μεγαλύτερη κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου...
Αν οι περισσότεροι Έλληνες γνώριζαν πόσα τσεπώνει ένας μέσος ευρωπαίος γραφειοκράτης τα ποσοστά στήριξης της ΕΕ θα είχαν πέσει στο ναδίρ, ενδεχομένως χαμηλότερα κι από την περίοδο της μνημονιακής κρίσης. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός, άλλωστε, θα εξοικονομούσε ουκ ολίγους πόρους αν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια ή αν δεν ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου στη business class.
Όχι μόνο, όμως, δεν συμβαίνει αυτό αλλά εισερχόμαστε σε μια πολεμική οικονομία προς αντιμετώπιση ενός εχθρού ο οποίος, στην ουσία, δεν μας απειλεί, τη Ρωσία. Ούτε καν η Ουκρανία θα απειλείτο αν κάποιοι δεν προβόκαραν την εισβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο μαλακό υπογάστριο της ρωσικής αρκούδας. Με αυτά και με άλλα, είναι χίλιες φορές προτιμότερο η Ευρώπη να ενισχύσει την αναπτυξιακή και κοινωνική της πολιτική από το να παριστάνει τον γίγαντα που ουδέποτε υπήρξε ως σύνολο και ουδέποτε θα γίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου