Ζαγοραίος κοινοβουλευτισμός...

Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών κι ευρωβουλευτών είναι δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες κι αθλητές. Ασχολείται η συντριπτική πλειονότητα τής κοινωνίας με αυτά τα επαγγέλματα; Μάλλον όχι, κι αυτή είναι μία ακόμα παθογένεια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας: εκλέγεσαι μόνο αν είσαι προβεβλημένος. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ο Θ. Ζαγοράκης κι ο κάθε Ζαγοράκης. Το πρόβλημα είναι συστημικό...

Στις ευρωεκλογές, μάλιστα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη αφού από τον Έβρο ως την Κρήτη ψηφίζουμε το ίδιο ψηφοδέλτιο. Πώς, επομένως, ένας επιτυχημένος επαγγελματίας στην Αλεξανδρούπολη, για παράδειγμα, να ανταγωνιστεί έναν υποψήφιο με πανελλήνια αναγνωρισιμότητα λόγω της φύσης τού επαγγέλματός του που του εξασφαλίζει και μεγαλύτερη τηλεοπτική προβολή; Και γιατί να μπει στη διαδικασία να ξοδέψει χρήματα για να ενισχυθεί το κόμμα του αλλά στο τέλος να εκλεγεί κάποιος άλλος; Ο κομματικός πατριωτισμός από μόνος του δεν γεμίζει το τραπέζι...

Το πρόβλημα δεν θα λυνόταν ακόμα κι αν στις ευρωεκλογές ψηφίζαμε ανά περιφέρεια. Κι αυτό γιατί η δημοκρατική νομιμοποίηση εν έτει 2024 δεν μπορεί να περιορίζεται σε μία επιλογή προσώπων κατά βάση τής ανφάν γκατέ κάθε τέσσερα χρόνια. Αν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν προσαρμοστεί στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση θα το καταπιεί. Όχι μόνο, όμως, δεν προσαρμόζεται αλλά και ειρωνεύεται όσους το έχουν καταλάβει, όπως ακριβώς έκαναν οι ολιγάρχες στις τελευταίες ημέρες τής Πομπηίας...