Πριν ο ελιτισμός δείξει ξανά με το δάχτυλο τους αδαείς...

Η δυσπιστία είναι καλό σημάδι όταν εμφανίζεται σε έναν πολίτη. Αν μη τι άλλο, τον προστατεύει από το να πέφτει από τα σύννεφα κάθε τρεις και λίγο. Όταν, όμως, αυτή η δυσπιστία γίνεται κανόνας ζωής και η εμπιστοσύνη θεωρείται η εξαίρεση, τότε η κοινωνία που βιώνει αυτά τα συναισθήματα είναι προβληματική. Μια τέτοια κοινωνία είναι σήμερα και η ελληνική, με όσους να την συναπαρτίζουν να αδυνατούν, ακόμα και με την καλύτερη θέληση, να πιστέψουν τον οποιονδήποτε...

Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα έχουν κυβερνήσει τη χώρα κι έχουν απογοητεύσει, άλλο περισσότερο κι άλλο λιγότερο. Και τα κόμματα, όμως, που δεν έχουν κυβερνήσει, απογοητεύουν με τη ρητορική τους, που είναι είτε εθνολαϊκιστική είτε απλοϊκή και ισοπεδωτική. Το πολιτικό μας προσωπικό, ωστόσο, αριστερό και δεξιό, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί πόσο έχει απογοητεύσει και συνεχίζει να μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε μια μάζα αδαών που δεν τους ψηφίζουμε γιατί δεν ξέρουμε το καλό μας...

Φυσικά και υπάρχει το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, άνθρωποι χωρίς ταξική και πολιτική συνείδηση που θα ψηφίσουν τον οποιονδήποτε με το πρώτο market pass στο χέρι. Τι έχουν κάνει, όμως, τα κόμματα, ιδίως της Αριστεράς, για να αποτρέπουν τέτοιου είδους εκμαυλισμούς; 

Μήπως τους έχουν χρησιμοποιήσει και τα ίδια, κατά πώς μπορούσαν κάθε φορά; Κι αν ναι, μήπως φταίνε τα ίδια περισσότερο από όσο πιστεύουν για το ότι σήμερα μας κυβερνά η μαφία κι αύριο μεθαύριο μπορεί να δούμε ένα ακόμα νεοφασιστικό έκτρωμα στη Βουλή; Υπάρχει και τώρα λίγος χρόνος μέχρι τις εκλογές για μια τέτοια αυτοκριτική πριν ο ελιτισμός δείξει ξανά με το δάχτυλο το πόπολο. Θα είναι λυτρωτική...