Το 2022 μοιάζει με το 2008 κι όχι μόνο γιατί μπάτσοι πυροβολούν 16χρονους...

Ποιος περίμενε το Δεκέμβριο του 2008 πως η δολοφονία ενός 16χρονου από αστυνομικό όργανο θα προκαλούσε λαϊκό ξεσηκωμό; Δεν είχαμε μπει ακόμα στα μνημόνια, ζούσαμε με την ψευδαίσθηση πως θα δένουμε πάντα τα σκυλιά με τα λουκάνικα μέσω δανεικών κι αγύριστων και η κυβέρνηση Καραμανλή μας έλεγε πως ήμασταν θωρακισμένοι από την παγκόσμια κρίση. Κι όμως, έγινε το έλα να δεις από το πουθενά, τουλάχιστον για εκείνους που κρίνουν την οργή μιας κοινωνίας μόνο από την επιφάνεια, και σε λιγότερο από ένα χρόνο ο τουρίστας τής Ραφήνας ήταν πρώην πρωθυπουργός...

Τα ίδια ισχυρίζονται και σήμερα όσοι ξεπλένουν ακόμα κι εν ψυχρώ δολοφόνους αστυνομικούς γιατί έτσι πιστεύουν ότι κερδίζουν το μυαλό και την καρδιά των νοικοκυραίων. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως και τώρα η κοινωνία σιγοβράζει και περιμένει μια αφορμή για να εκδηλώσει την αγανάκτησή της. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μάλιστα, αν δεν εφεύρει μια προβοκάτσια θα αναγκαστεί να υποστεί αυτή την εκδήλωση την ημέρα των εκλογών...

Πράγματι, το 2022 δεν είναι 2015 ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ίδιοι με τότε. Και καλώς δεν είναι, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν μουσεία τού εαυτού τους. Αν πριν επτά και πλέον χρόνια ήταν πιο εύκολο για την πρώτη φορά Αριστερά να εγκολπώσει τη λαϊκή οργή γιατί δεν είχε υποστεί τη φθορά τής εξουσίας, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το κάνει και σήμερα. 

Αυτό που χρειάζεται είναι διαφορετική προσέγγιση, έμπρακτη αναγνώριση των κυβερνητικών της λαθών, μέσω και της περιθωριοποίησης υπουργών τής περιόδου 2015- 2019, νέα πρόσωπα και, κυρίως, να δείξει διάθεση να κυβερνήσει, να διεκδικήσει το ριμπάουντ κι όχι απλώς να περιμένει τη μπάλα να καταλήξει στα χέρια της. Με εναλλακτική το πιο πιο διεφθαρμένο καθεστώς τής μεταπολίτευσης η Αριστερά έχει χρέος να απαλλάξει τη χώρα από αυτό, όχι απλώς τη δυνατότητα...