Βρες ένα πάθος κι άφησέ το να μην καταστρέψει και τους άλλους γύρω σου...

"Βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει", έλεγε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Δεν είχε πει ποτέ, όμως, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να καταστρέψει και τους άλλους γύρω σου". Το γράφω γιατί ξεκίνησε πάλι μια συζήτηση, με αφορμή το τσιγάρο που έκανε η "γυναικεία ονείρωξη" Β. Μπισμπίκης, το πρόστιμο που έλαβε το νυχτερινό κέντρο και την οργή των ελευθεριακών καπνιστών τού διαδικτύου, για το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Στην Ελλάδα, βεβαίως, γιατί στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο, αν θέλουμε να θεωρούμαστε κομμάτι του, αυτά έχουν λυθεί εδώ και χρόνια...

Φυσικά και το να μην μπορείς να καπνίσεις σε κλειστό δημόσιο χώρο είναι στέρηση μιας ελευθερίας. Το ίδιο ισχύει και με την απαγόρευση να σκοτώνεις, να βιάζεις ή να κλέβεις. Κι αν για κάποιους όλα αυτά δεν εξομοιώνονται, ας ρίξουν μια ματιά στα στοιχεία γύρω από τα θύματα του παθητικού καπνίσματος. Αν κάποιος, επομένως, γουστάρει νικοτίνη, ας την απολαμβάνει σπίτι του ή σε ανοιχτούς χώρους... 

Και, βεβαίως, δεν τον καθιστά καλύτερο άνθρωπο να μην καπνίζει στο σπίτι μπροστά στο ανήλικο παιδί του, αλλά να έχει την απαίτηση να το κάνει στην καφετέρια ή στο κλαμπ. Μάλλον περισσότερο υποκριτή...

Το να μην επαναστατούμε για τίποτα είναι τραγικό. Ομοίως τραγικό είναι, ωστόσο, να επαναστατούμε για τα πάντα και να μην διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε. Όχι μόνο γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι παραγωγικό- πόσες δυνάμεις μας μπορούμε να διαθέτουμε για τα πάντα;-, αλλά και γιατί τότε η επαναστατικότητα εύκολα συγχέεται με την αντιδραστικότητα. Δυστυχώς σε αυτήν τη χώρα υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να επαναστατούμε. Το κάπνισμα περισσεύει...