Όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο αλλά και προς το καλύτερο...

Αν πιστέψω τη μιντιακή προπαγάνδα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίστηκε γιατί μιλούσε για δικαιοσύνη παντού, για αυξήσεις μισθών, μειώσεις τιμών, ρύθμιση χρεών κι ένα δίκαιο κι αποτελεσματικό κράτος. Ό,τι και να λένε οι βουλευτές και τα στελέχη του για το πρόγραμμα του κόμματος, η μόνιμη επωδός είναι "μα, αυτά καταψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό". Αλήθεια, ο λαός δηλαδή δεν θέλει, για παράδειγμα, κατώτατο μισθό στα 880 ευρώ, μείωση του φόρου στα καύσιμα και μηδενισμό του στο ψωμί και στο γάλα ή να μην διερευνηθούν οι παρακολουθήσεις και τα Τέμπη;...

Προφανώς κι ο λαός δεν τα καταψήφισε όλα αυτά. Δεν ψήφισε, όμως, το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πίστεψε ότι θα τα κάνει. Και δεν τον είχε πιστέψει και πριν τη δήλωση Κατρούγκαλου. Είναι, άλλωστε, πολύ βολικό σε αυτές τις περιστάσεις να ρίχνουμε όλη την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Κι αν οι ψηφοφόροι αδίκησαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έκανε στην κυβερνητική του θητεία ήταν με το πιστόλι στον κρόταφο, από την άλλη κι ο Αλέξης Τσίπρας αδίκησε το κόμμα και τον εαυτό του κρύβοντας στην ουσία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών τη νέα ομάδα που είχε δίπλα του και προόριζε για το υπουργικό του συμβούλιο...

Λογικό είναι, ιδίως για τους ουκ ολίγους ακραίους εντός της, να επιχαίρουν στη ΝΔ και να μιλούν για ιδεολογική μετατόπιση των Ελλήνων προς τα δεξιά, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το μεταναστευτικό ή τους εξοπλισμούς. Από την άλλη, όμως, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε την ιδιωτικοποίηση του νερού ούτε το ΙΕΚ Φούφουτος να αναβαθμιστεί σε Ιατρική Σχολή Αθηνών. Γι' αυτό κι επιτρέψτε μου, όταν έχουμε τόσους πολλούς ψηφοφόρους που επιλέγουν την τελευταία εβδομάδα ή πάνω από την κάλπη, να μιλώ περισσότερο για ρευστότητα και κομματικό αποχρωματισμό τής κοινωνίας παρά για ιδεολογικά μπετόν αρμέ. Τι σημαίνει αυτό; Πως όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το χειρότερο, αλλά και προς το καλύτερο...