Αν μας νοιάζει μόνο το ψωμί δεν θα φάμε ποτέ παντεσπάνι...

Απουσιάζει ο οραματικός λόγος σε αυτές τις εκλογές. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό γιατί κι όταν τον είχαμε, έμοιαζε περισσότερο με πομφόλυγες τυλιγμένες σε εκθέσεις ιδεών. Το ότι, όμως, δεν έχουμε συζητήσει σχεδόν καθόλου, για παράδειγμα, για το πού πρέπει να κατευθυνθούν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης κι άλλοι ευρωπαϊκοί πόροι δεν είναι προς έπαινο. Ούτε είναι σχέδιο η υπόσχεση της ανακατεύθυνσής τους από δέκα επιχειρήσεις στους μικρομεσαίους έτσι γενικώς κι αορίστως...

Προφανώς όταν πολλοί δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα ή κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους δεν ενδιαφέρονται για τα εντυπωσιακά και μακροπρόθεσμα. Όταν, όμως, κι εμείς αρκούμαστε στο μεροδούλι μεροφάι, το οποίο εξυπηρετεί το ρουσφέτι, τον κομματισμό και την οικογενειοκρατία, δεν δίνουμε πατήματα στα κόμματα να δεσμευτούν για περισσότερα. Αφού χορταίνουμε με ξεροκόμματα ποιος ο λόγος για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και κοινωνική δικαιοσύνη;...

Παρομοίως, η μόνη συζήτηση που έγινε για την παιδεία αφορά την κατάργηση ή όχι της ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Λες κι αυτή είναι η αιτία των προβλημάτων κι όχι σύμπτωμά τους. Ούτε συνιστά σχέδιο η γενική κι αόριστη ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, ακόμα κι αν βασίζεται σε αύξηση των σχετικών κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό... 

Το πολιτικό μας προσωπικό, ωστόσο, παρουσιάζεται λίγο στη διαχείριση καταστάσεων που δεν σχετίζονται με τη μικροπολιτική. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλοι ίδιοι και θα κάνουν τα ίδια όποιος κι αν εκλεγεί, αλλά δεν μπορούμε να μένουμε ικανοποιημένοι με το έλασσον. Αν μείνουμε, δεν θα πετύχουμε ποτέ το μέγιστο...