Η ήττα που δεν γίνεται μάθημα γίνεται συντριβή...

Το βράδυ των χαμένων εκλογών τού 2019 ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί το ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από τέσσερα χρόνια δεν τον πραγματοποίησε ή τουλάχιστον όχι στον υπεσχημένο βαθμό. Αν τον είχε πραγματοποιήσει, άλλωστε, δεν θα μπορούσαν να τον σταματήσουν ούτε το καθεστώς Μητσοτάκη ούτε, πολλώ δε μάλλον, δηλώσεις ενός στελέχους του δύο ημέρες πριν τις εκλογές...

Η απλή αναλογική αποδείχθηκε- με 40% αποχή και χαλαρή ψήφο α λα ευρωεκλογές- στρατηγικό λάθος τής Αριστεράς. Την πολυδιάσπασε και συσπείρωσε τη δεξιά- ακροδεξιά πολυκατοικία. Το ότι, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν παρουσίασε ποτέ ποιο θα ήταν το υπουργικό του συμβούλιο με φρέσκα πρόσωπα κι όχι με αυτά που κυβέρνησαν το 2015- 2019 ήταν το μεγαλύτερο λάθος του. 

Τι να το κάνω που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα στην ελληνική ιστορία που αποτύπωσε γραπτώς τα αίτια εκλογικής του ήττας; Ελάχιστοι το διάβασαν. Όλοι, όμως, θα έβλεπαν τα νέα πρόσωπα και θα ξεχνούσαν τα παλιά κι αποδοκιμασμένα...

Όλα αυτά φυσικά και δεν σημαίνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ άξιζε μια τέτοια συντριβή ή πως ο Κ. Μητσοτάκης ήταν και θα είναι καλύτερος πρωθυπουργός από τον Τσίπρα ή πως ΠΑΣΟΚ και λοιπά αριστερά κόμματα που πήραν μικρότερα ποσοστά έκαναν καλύτερη αντιπολίτευση. Ένας άνθρωπος που γκρέμισε το ΕΣΥ εν μέσω πανδημίας, ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ εν μέσω ενεργειακής κρίσης και παρακολουθούσε τους πάντες, σε μια δεύτερη τετραετία δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο... 

Ούτε είναι άμοιρος ευθυνών ο κυρίαρχος λαός. Κι αυτός που ψήφισε κι αυτός που απείχε. Μόνο που τα ήξεις αφήξεις για το τι κυβέρνηση θέλεις και το πρόκριμα στη μιζέρια αντί για το οραματικό ήρθαν και προστέθηκαν σε μια κατατονική αντιπολίτευση που όπως και οι ομάδες τής Θεσσαλονίκης τα ρίχνουν όλα στο κατεστημένο των Αθηνών κι εγκαταλείπουν τη μάχη. Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στις δεύτερες εκλογές μάχη επιβίωσης.  Το ίδιο κι ο Αλέξης Τσίπρας...