Αν η "πρώτη φορά Αριστερά" δεν είχε απογοητεύσει ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα κυβερνούσε ήδη εξίμισι χρόνια. Προφανώς τον συνέδραμαν κι άλλοι παράγοντες αλλά αν η κυβέρνηση Τσίπρα είχε περάσει πάνω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θέσει ακόμα ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία θα ήταν πρωθυπουργός και δεν θα χρειαζόταν να σκάσει ένα τόνο λεφτά για rebranding. Για το ότι, επομένως, η Αριστερά φυτοζωεί σήμερα πρώτα οφείλουμε όλοι οι Αριστεροί να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας...
Όταν διασχίζεις, πάντως, την έρημο δεν είναι όλα αρνητικά. Ιδίως αν αξιοποιήσεις το χρόνο για να εμφανιστείς διαφορετικός, εγκαταλείποντας τόσο το λαϊκισμό όσο και τον ελιτισμό οι οποίοι οδήγησαν σωρευτικά στη χρεοκοπία. Προφανώς, για παράδειγμα, κι όλοι οι Έλληνες πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή πλούτου και η δίκαιη αναδιανομή του πρέπει να είναι προτεραιότητα για οποιαδήποτε προοδευτική κυβέρνηση. Τι να κάνουμε όμως; Δεν μπορεί να είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν είναι δυνατό όλες οι συντεχνίες ξεχωριστά να έχουν πάντα δίκιο ούτε όλοι οι στρατιωτικοί να γίνουν στρατηγοί.
Κι από την άλλη, φυσικά κι έχουμε ανάγκη από σπουδαγμένους ανθρώπους με πλούσια ακαδημαϊκή, πνευματική ή επιχειρηματική καριέρα. Ούτε αυτοί, όμως, έχουν όλες τις λύσεις, ιδίως όταν είναι αποκομμένοι από τον τρόπο ζωής τής κοινωνικής πλειονότητας...
Η προοδευτική παράταξη θα ξανακυβερνήσει κάποια στιγμή. Αν θέλει, όμως, και να μακροημερεύσει οφείλει, πρώτα από όλα, να ανακτήσει την αξιοπιστία της. Κι αυτό δεν θα συμβεί ούτε όταν λέει σε όλες τις κοινωνικές ομάδες πως έχουν πάντα δίκιο ούτε όταν, σε γενικότερο πλαίσιο, υπόσχεται τον ουρανό με τα άστρα γιατί όταν έρθει η ώρα τής εξουσίας και, εκ των πραγμάτων, δεν τα κατεβάσει στη γη θα είναι και πάλι απολογούμενη. Αντιθέτως, αν η ευρύτερη Αριστερά δεσμευτεί για πέντε δέκα ρεαλιστικά πράγματα και τα υλοποιήσει όλα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο μακροχρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου