Ο Ζόραν Μαμντάνι μοιάζει με τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση, την Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Γ. Βαρουφάκη όσο κι ο Ντ. Τραμπ με τον Μαχάτμα Γκάντι. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι στην καταγωγή ή στο θρήσκευμα του νέου (;) δημάρχου τής Νέας Υόρκης. Ποιος, για παράδειγμα, από όλους αυτούς τους κυρίους δημιούργησε ένα λαϊκό κίνημα από το μηδέν, έχει χτυπήσει τις πόρτες των σπιτιών των υποψήφιων ψηφοφόρων του, έχει προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για ρεαλιστικά προβλήματα και, κυρίως, έχει δείξει την πυγμή για να τις υλοποιήσει;...
"Μα, δηλώνει σοσιαλιστής, όπως κι εμείς", τους ακούω να ισχυρίζονται. Ναι, μόνο που αυτός ο σοσιαλιστής ακολούθησε κατά την προεκλογική του εκστρατεία όλες τις συνταγές τής "μετά- πολιτικής" που τόσο κάνει πολλούς ακραιφνείς Αριστερούς να βγάζουν φλύκταινες στη χώρα μας. Από τη χρήση των νέων τεχνολογιών ως την προσωπική επαφή με τους ψηφοφόρους πήρε το εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστογενούς πολιτευτή και το έσκισε σελίδα τη σελίδα, δεσμευόμενος για τρία τέσσερα συγκεκριμένα πράγματα κι όχι για μια Νέα Υόρκη χωρίς τάξεις και ιδιοκτησία. Κι όλα αυτά έγιναν μέρα μεσημέρι...
Καταλαβαίνω γιατί πολλοί θέλουν να εμφανίζονται ως η ελληνική εκδοχή τού Μαμντάνι, είτε του μοιάζουν είτε όχι. Επειδή, όμως, ακόμα δεν τον είδαμε μεσσία τον βαφτίσαμε κι έχουμε δει πολλούς μεσσίες να αποδεικνύονται θνητοί ας συγκρατήσουν ορισμένοι τον ενθουσιασμό τους για να μην τους γυρίσει μπούμερανγκ. Δεν έχουμε ξεχάσει, άλλωστε, ούτε την "ελπίδα" Ομπάμα ούτε την "ελπίδα που έρχεται" και δεν έφτασε ποτέ όπως είχε υποσχεθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου