Κασσελάκης ή τέλος...

Νικητές δεν είναι πάντα οι τολμηροί, αλλά σίγουρα δεν είναι οι δειλοί. Αυτοί, για παράδειγμα, που δίστασαν να θέσουν υποψηφιότητα για αρχηγοί όταν ήταν ο καιρός τής διαδοχής ή αυτοί που θεωρούσαν σίγουρη την επικράτησή τους, έχασαν και στη συνέχεια αποστάτησαν μη αποδεχόμενοι την ήττα λες και είχαν πολεμήσει στο Γράμμο και στο Βίτσι και η Αριστερά τους χρωστούσε. Για να το κάνω δεκαράκια, ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να νικήσει. Ο Δ. Τεμπονέρας και η Εφ. Αχτσιόγλου όχι, αφού έχουν απαξιωθεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους...

Μήπως, όμως, μπορεί να νικήσει ο Αλέξης Τσίπρας; Όχι, δεν μπορεί, όπως δυστυχώς δεν μπόρεσε να κερδίσει το καλοκαίρι και συνετρίβη. Η κοινωνική πλειοψηφία τον αδίκησε, ωστόσο δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να μην βλέπουμε πως σε αντίθεση με το 17,85% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο αποκλειστικώς για τον Τσίπρα το υπόλοιπο 82,15% τον θεωρεί περισσότερο ή λιγότερο τοξικό. Και πρώτος από όλους δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζει ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος άλλωστε αν δεν το είχε διαπιστώσει και μόνος του δεν θα είχε παραιτηθεί...

Δεν ξέρω αν ο Κασσελάκης μπορεί να κερδίσει. Με ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω κάθε φορά δεν γίνεται δουλειά. Αν, όμως, δεν κερδίσει- εν προκειμένω αν δεν είναι δεύτερος στις ευρωεκλογές- το πιθανότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι κι αξιωματική αντιπολίτευση αφού οι αποστάτες θα βρουν την ευκαιρία να ενώσουν κοινοβουλευτικές δυνάμεις με το ΠΑΣΟΚ που μέχρι χθες το λοιδορούσαν. Κι αν για την Αχτσιόγλου και τον Μ. Χριστοδουλάκη αυτό θα ήταν δικαιολογημένα για τους ίδιους ευχής έργο, ο Τεμπονέρας γιατί το σιγοντάρει; Χρήσιμος ηλίθιος ή πέμπτη φάλαγγα; Πάντως χρήσιμος για το κόμμα του, αλλά και για τον εαυτό του έπαψε να είναι. Κρίμα...