Μήπως να κάναμε κάτι πριν η ελληνική ακροδεξιά βρει κάποια Λε Πεν;...

Αν ήταν πραγματικά υποχρεωτική η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, αν για παράδειγμα πήγαινε από ένα περιπολικό σε κάθε σπίτι αντί σε κάθε πανεπιστημιακή κατάληψη ώστε να διασφαλιζόταν ότι όλοι θα ψήφιζαν είναι πιθανό να μην είχαμε σήμερα κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήταν, άλλωστε, δύο περίπου στους δέκα εγγεγραμμένους ψηφοφόρους αυτοί που την επέλεξαν τον Ιούνιο. Νομίμως φυσικά κυβερνά αφού την ιστορία τη γράφουν οι συμμετέχοντες, αδίκως ωστόσο κομπορρημονεί για μια πολιτική ηγεμονία που υφίσταται απλώς στη σφαίρα τής προπαγάνδας...

Δεν εισηγούμαι την αυταρχική επιβολή τής δημοκρατίας, από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωσή της. Γι' αυτό και είναι υποχρέωση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πείσει τους απέχοντες να γίνουν συμμετέχοντες. Αυτό, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο είναι κατατεμαχισμένη κι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς καμία συνοχή...

Ο πρωθυπουργός οραματίζεται ένα μέλλον όπου αντίπαλός του θα είναι ο Κ. Βελόπουλος ή κάποιος άλλος ακροδεξιός κλόουν, ένα μέλλον δηλαδή που θα θυμίζει τη Γαλλία και το δίπολο Μακρόν- Λε Πεν που θα συνασπίζει γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη τους προοδευτικούς πολίτες. Κι αν σήμερα η ελληνική ακροδεξιά δεν διαθέτει έναν ηγέτη με εκτόπισμα και στους κεντρώους ψηφοφόρους αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τον βρει ποτέ ή πως δεν αναζητείται ένας τέτοιος ηγέτης. Γι' αυτό και τη 10η Ιουνίου, την επομένη δηλαδή των ευρωεκλογών, η σύμπτυξη των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι απλώς ευκταία, είναι όρος επιβίωσης για τη δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα...