Ο Κασσελάκης έχει μέλλον, για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι και τόσο σίγουρος...

Με ρωτάνε συχνά και πολλοί αν εξακολουθώ, όπως και στην αρχή, να πιστεύω ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μέλλον. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό να απαντήσω είναι "αλίμονο για τη χώρα αν ένας νέος άνθρωπος με ταλέντο και χρήματα, ο οποίος άφησε τις ΗΠΑ για να επιστρέψει στην Ψωροκώσταινα, δεν έχει μέλλον. Σκέψου τι περιμένει εμάς τους υπόλοιπους σε μια τέτοια περίπτωση". Αυτό, πάντως, που απαντάω συχνότερα είναι πως ο Κασσελάκης έχει μέλλον, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος και για το ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτό το κόμμα, όπως αποδείχθηκε τους μήνες που ακολούθησαν την εκλογική του συντριβή, δεν χρειάζεται απλώς αλλαγές. Όταν δίνει μάχη επιβίωσης, αλλά κορυφαία στελέχη του φραξιονίζουν με την προσδοκία τής κατάρρευσης στις ευρωεκλογές ώστε να γίνουν χαλίφηδες του τίποτα είναι φανερό ότι απαιτείται μπουρλότο και χτίσιμο από την αρχή. Κι αν αυτό σημαίνει κι αλλαγές στο όνομα και στα σύμβολα, ναι, ας γίνουν μια ώρα αρχύτερα...

Η επιμονή σε λενινιστικές κομματικές δομές στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης είναι λουδιτισμός. Η ζωή είναι αμείλικτη κι επιβιώνει όποιος προσαρμόζεται στις αλλαγές της. Όποιος δεν θέλει να προσαρμοστεί έχει επιλογές στο ελληνικό κομματικό σκηνικό. Μπορεί να ενταχθεί στους σταλινικούς ή στους αποστάτες και να απολαμβάνει τη μία Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή πίσω από κλειστές πόρτες τη μία μετά την άλλη. Όποιος, όμως, πιστεύει στην εξελισσόμενη κι όχι στη μουσειακή Αριστερά ή στο ότι η πρόοδος δεν μπορεί να αφορά μόνο τους άλλους αλλά κι εμάς τους ίδιους έχει κάθε λόγο να μείνει ή να έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ή όπως αλλιώς ονομαστεί...