Τα γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα, όπως πρέπει να επιστρέφεται οποιοδήποτε προϊόν κλοπής. Με το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, εξάλλου, το Βρετανικό Μουσείο χάνει ένα, ακόμα, επιχείρημα υπέρ του. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να καταλάβω τους ελληναράδες, οι οποίοι καυχιούνται πως "όταν εμείς δημιουργούσαμε αριστουργήματα, οι άγγλοι σκαρφάλωναν στις βελανιδιές", αλλά αποκαλούν τα γλυπτά του Παρθενώνα μάρμαρα, σαν αυτά που βάζουμε στο μπάνιο ίσως...
Η υπόθεση της επιστροφής τους είναι πολύ καλό παράδειγμα για το πώς εννοούμε την αγάπη για τον πολιτισμό μας στην Ελλάδα. Δεν τον αισθανόμαστε γι' αυτό και δε μπορούμε να τον βιώσουμε στην πράξη. Μιλούν, για παράδειγμα, τα κόμματα για δημοκρατία, αποκαλώντας έτσι αυτό το υποκατάστατο λαϊκής αντιπροσώπευσης που λέγεται Βουλή κι όχι φυσικά την αρχαία Εκκλησία του Δήμου. Καμαρώνουν για τον πολιτισμό τους οι άξεστοι έλληνες οδηγοί και λοιποί "ελληνολάτρες", που αν τους ρωτήσεις τί ξέρουν για τον Σωκράτη θα σου απαντήσουν πως είναι πρόεδρος του Ολυμπιακού! Είναι οι ίδιοι, βεβαίως, που αποδοκιμάζουν τους αλβανούς, πακιστανούς και λοιπούς μετανάστες ως απολίτιστους...
Η λειτουργία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης θα τονώσει την πληγείσα υπερηφάνεια μας κι αυτό είναι ενθαρρυντικό. Ως πότε, όμως, θα αποτεινόμαστε στο αρχαίο κάλλος για να "βγάζει ασπροπρόσωπη" τη νεοελληνική μιζέρια μας;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου