Ο Δεκέμβρης απέτυχε!

Ο Δεκέμβρης απέτυχε! Μπορεί να ακούγεται σκληρό, ενδεχομένως να είναι και μια άδικη διαπίστωση. Δείτε, όμως, την κατάσταση της χώρας μας έξι μήνες, περίπου, μετά από αυτό που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μια πραγματική επανάσταση: τα μέτρα καταστολής γίνονται εντονότερα τόσο για τους ημεδαπούς όσο και για τους αλλοδαπούς. Η ξενοφοβία ακμάζει, με το μισαλλόδοξο ΛΑΟΣ να ξεπερνά το 7% στις ευρωεκλογές. Τη ίδια ώρα, η Αριστερά είναι αποδυναμωμένη, με εσωκομματικές έριδες κι αδυναμία ανάπτυξης ενός λόγου που δεν θα είναι μόνο καταγγελτικός.

Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ιστορία. Το ίδιο είχε συμβεί και μετά τον εξιδανικευμένο γαλλικό Μάη του '68, όταν τον ακολούθησε ο πιο σκληρός γκολισμός. Και τότε η Αριστερά δεν κατάφερε να αρθρώσει μια ενιαία συνολική πρόταση για το μέλλον. Και τότε ήταν χωρισμένη σε φατρίες και βυθισμένη σε ανούσιους δογματισμούς. Το είχα γράψει και το Δεκέμβρη: δεν αποκλείω τη βία ως μέσο για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Αυτή, όμως, πρέπει να στοχεύει εκείνους που καθορίζουν το μέλλον μας κι όχι τους μικροκαταστηματάρχες ή τους αστυνομικούς που κάνουν σκοπιές έξω από οικίες μαρτύρων "κλειδιά"...

Όπως είναι άνανδρο ένα σύστημα να καθυποτάζει τη βούληση των πολλών για τα κέρδη των λίγων, είναι το ίδιο άνανδρο να σκοτώνεις ένα μπάτσο και να αυτοχαρακτηρίζεσαι επαναστάτης γιατί αφαίρεσες τη ζωή ενός οργάνου της εξουσίας. Οργανα της όποιας εξουσίας, λίγο ή πολύ, είμαστε όλοι μας. Τι θα πρέπει να γίνει επομένως; Να αλληλοεξοντωθούμε ή να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό εχθρό; Ποιός είναι αυτός; Ο οποιοσδήποτε τυραννά τη ζωή μας, από τη διεφθαρμένη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία μέχρι το αφεντικό μας στη δουλειά ή το διαχειριστή της πολυκατοικίας μας...