Σκεφτείτε το αδύνατο ενδεχόμενο ο Μίκης Θεοδωράκης να είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ή έστω λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Θα είχε μείνει στη συλλογική μνήμη ως ο άνθρωπος που με τη δράση και τα τραγούδια του έδωσε ένα γερό χτύπημα στον απολυταρχισμό κι ένα σπουδαίο παράδειγμα για το πώς πρέπει να πράττει κάθε πνευματικός άνθρωπος...
Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο, ζει μέχρι σήμερα! Μπορεί να ακούγεται παράλογο ή κακόψυχο, αλλά ο Μίκης του "Αξιον Εστί", των εξοριών και των βασανιστηρίων έχει παραδοθεί, εδώ και πολλά χρόνια, σε ένα γέρο μουρμούρη, εκφραστή ακραίων εθνικιστικών και μη θεσεων. Αυτό φάνηκε και στη μισαλλόδοξη επιστολή του για τα υποτιθέμενα αντεθνικά σχόλια σε βιβλίο της γραμματέως του υπουργείου Παιδείας, Θ. Δραγώνα. Αφήστε που τον έχει εγκαταλείψει, πάλι εδώ και καιρό, η δημιουργική του περίοδος: από τότε, δηλαδή, που έπαψε να τρώει ξύλο και μεταλλάχθηκε σε μια "ιερή αγελάδα" που γυρίζει βραβευόμενη από δήμο σε δήμο κι επιτρέπει σε...Αλέξιες και Ρέμους να τραγουδούν για το νοητό ήλιο της δικαιοσύνης.
Οταν πεθάνει θα θρηνήσω κι εγώ ένα σημαντικό έλληνα. Αν είχε πεθάνει, όμως, πριν από 30 ή 40 χρόνια η Ελλάδα θα πενθούσε ένα μύθο...
Υ.Γ.: Πού έχει εξαφανιστεί αυτός ο "δικαστής Ντρεντ", ο φόβος κι ο τρόμος κάθε παράνομου, ο Μ. Χρυσοχοΐδης; Φαίνεται πως ανάμεσα στις εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές που είχε κάνει ενόψει των διαδηλώσεων για τον Α. Γρηγορόπουλο ξέχασε να προσαγάγει κι εκείνους που έκλεψαν κατασχεμένο αυτοκίνητο από την αυλή της ΓΑΔΑ! Δε βλέπω, επίσης, τον συνήθως λαλίστατο κ. Χρυσοχοΐδη να υπερασπίζεται τη δημοκρατία απέναντι στους αγροτοτσαμπουκάδες, που έχουν κάνει τις εθνικές οδούς, χωράφια τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου