Ο καθένας μας μπορεί να βρει χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνει καλά τη δουλειά του: άλλος γιατί δεν πληρώνεται αρκετά, γιατί δεν είναι το επάγγελμα των ονείρων του, γιατί βαριέται, γιατί του ασκούνται πιέσεις. Στο τέλος τής ημέρας, ωστόσο, όλοι κρινόμαστε από την ποιότητά της κι όχι από τις δικαιολογίες, αληθινές ή ψεύτικες, που χρησιμοποιούμε. Κι αν αυτό δεν είναι δίκαιο, κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ζούμε και πράττουμε σε ένα δίκαιο κόσμο...
Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, και για τους δημοσιογράφους και για τους δικαστικούς. Όσοι τους καταδικάζουν από την ασφάλεια μιας δουλειάς που δεν εκτίθεται στη δημόσια κριτική διαθέτουν μια πολυτέλεια που αυτά τα δύο επαγγέλματα δεν διαθέτουν. Αν είσαι κακός δάσκαλος αυτό θα το μάθει ένας πολύ στενότερος κύκλος σε σύγκριση με το πώς θα διαδοθεί ένα κακό ρεπορτάζ ή μια κακή δικαστική απόφαση. Σκεφτείτε, μάλιστα, πως ο δάσκαλος διδάσκει το ίδιο μάθημα ξανά και ξανά και ξανά όταν ένα ρεπορτάζ ή μια δικαστική απόφαση μπορεί να πατά σε προηγούμενες αλλά είναι πάντοτε διαφορετική...
Τα λεφτά είναι λίγα, οι ευθύνες πολλές και τα στομάχια πρέπει να είναι γερά. Κανείς, ωστόσο, δεν υποχρεώνει τον οποιονδήποτε να γίνει δημοσιογράφος ή δικαστικός. Αν γουστάρεις ανέμελα φράγκα και οι αντοχές είναι μικρές διάλεξε κάτι άλλο στη ζωή σου.
Από τη στιγμή, όμως, που δημοσιογραφείς ή δικάζεις έχεις χρέος να αντικειμενικοποιείς τις κρίσεις σου χωρίς να υποκειμενικοποιείς όπως σε βολεύει την ηθική σου. Αν το κάνεις καμία δύναμη σε αυτόν τον πλανήτη δεν μπορεί να σε διαφθείρει. Αν δεν το κάνεις κανένα άλλοθι δεν έχει τη δυνατότητα να διασώσει την τιμή σου...
Υ.Γ. Καλό καλοκαίρι, ραντεβού το Σεπτέμβριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου