Η "Σέχτα Επαναστατών" έβαλε στο στόχαστρο και τους δημοσιογράφους: "έρχεται και η σειρά σας", γράφει η σχετική προκήρυξη. Λύση δεν είναι να δούμε τους δημοσιογράφους αυτής της χώρας νεκρούς. Από την άλλη, όμως, όποιος νομίζει πως ασκείται δημοσιογραφία στην Ελλάδα πλανάται πλάνην οικτρά. Το πραγματικό ρεπορτάζ έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, την ιδιωτικογραφία, το χαφιεδισμό, τις αργομισθίες και την εξυπηρέτηση των αφεντικών του εκάστοτε δημοσιογράφου. Λίγα είναι τα παραδείγματα της πραγματικά ερευνητικής δημοσιογραφίας, η οποία, κι εκείνη, έχει πληγεί από την επιπολαιότητα στη διαχείριση των πληροφοριών.
Ο Τζέρεμι Πάξμαν, δημοσιογράφος του BBC, έχει πει πως ο μόνος σεβασμός που οφείλει ένας ρεπόρτερ στην εξουσία είναι εκείνη του σκύλου για μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπέρνστιν, που αποκάλυψαν το Γουότεργκεϊτ το οποίο οδήγησε στην παραίτηση Νίξον, δε χρησιμοποίησαν κρυφές κάμερες ούτε παρουσιάζονταν με άλλη ιδιότητα. Η Οριάνα Φαλάτσι, όταν έπαιρνε συνέντευξη από κάποιον μεγαλοσχήμονα, τον "έπιανε από το λαιμό" και δεν τον άφηνε μέχρι να στάξει "αίμα". Πόσοι δημοσιογράφοι κάνουν κάτι από τα παραπάνω στη χώρα μας; Παραπονιούνται μόνο για το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι", όταν είναι, πράγματι, αλήτες και ρουφιάνοι, αλλά όχι δημοσιογράφοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου