Οπως είναι γνωστό, η ορχήστρα στον "Τιτανικό" συνέχιζε να παίζει παρότι το μισό πλοίο είχε, ήδη, βυθιστεί. Αυτό είχαν μάθει να κάνουν τα μέλη της, αυτό έκαναν κι όταν χανόταν ο κόσμος γύρω τους. Αυτούς τους μουσικούς μου θυμίζει και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία βλέπει το "καράβι" να βουλιάζει, αλλά συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό: μείωση του ελλείμματος, του δημόσιου χρέους, "ελαστική" εργασία και δε συμμαζεύεται. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, που επισκέφτηκε πρόσφατα τη χώρα μας, χαρακτήρισε το Σύμφωνο Σταθερότητας, "Σύμφωνο Βλακείας". Κι έχει δίκιο...
Η οικονομία δεν είναι ευαγγέλιο, να το ακολουθεί ο πιστός χωρίς παρεκβάσεις κι έτσι να ελπίζει πως θα κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών. Αυτό το έχει καταλάβει ο κ. Ομπάμα, μη διστάζοντας να εκτινάξει το κρατικό έλλειμμά σε διψήφια νούμερα, προκειμένου να διασώσει τη ζήτηση διαμέσου κρατικών επενδύσεων και όχι μόνο.
Σε αντίθεση, ο κ. Αλμούνια ( φωτό) ζητά κι από την Ελλάδα να συνεχίσει την "τρέλα" της λιτότητας. Το 1938 ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Νέβιλ Τσάμπερλεν, κρατώντας στα χέρια του τη "Συμφωνία του Μονάχου" με τη ναζιστική Γερμανία, κραύγαζε "αυτό σημαίνει ειρήνη στον καιρό μας". Αυτή θεωρείται η μεγαλύτερη πολιτική αστοχία του 20ού αιώνα. Του 21ου μπορεί και να λέγεται "Σύμφωνο Σταθερότητας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου