"Ενα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη, άπονοι ληστές κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι". Ετσι ξεκινά το άσμα "Στου Οθωνα τα χρόνια", με στίχους του Νίκου Γκάτσου, μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου κι ερμηνεία Σταμάτη Κόκοτα. Σ' αυτά τα χρόνια γυρίζει η Ελλάδα. Δεν πιστεύω, άλλωστε, να νομίζετε πως οι γερμανογάλλοι θα σπεύσουν να μας στηρίξουν γιατί όταν εκείνοι έτρωγαν βελανίδια εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...
Στέκομαι στη Γερμανία γιατί είναι πολλοί και στην Ελλάδα εκείνοι που δεν θα είχαν πρόβλημα, σε περίπτωση που μας βοηθήσει η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, να δώσουμε το όνομα της Α. Μέρκελ σε κάποια λεωφόρο των Αθηνών, όπως κάναμε με την Αμαλία, τη σύζυγο του Οθωνα! Ε, λοιπόν, όσο χρωστάμε στη Γερμανία τόσα μας χρωστά κι εκείνη! Και δε στέκομαι μόνο στο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων, που όντως είναι ένα ζήτημα. Τα κράτη έχουν ιστορική συνέχεια, όπως μας ειρωνεύεται σήμερα η κα Μέρκελ, και μην ξεχνάμε πως ήταν αξιωματούχοι και στρατιώτες του γερμανικού κράτους εκείνοι που εκτελούσαν εν ψυχρώ και μαζικά έλληνες και ρήμαζαν τη χώρα μας την περίοδο της κατοχής...
Στέκομαι, επιπλέον, και στο ότι βρίσκονταν και έλληνες μετανάστες ανάμεσα σε εκείνους στους οποίους οφείλεται σημαντικό ποσοστό από το λεγόμενο γερμανικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα. Αν δεν υπήρχαν τα φτηνά ελληνικά εργατικά χέρια μπορεί, έστω κι ως σχήμα υπερβολής, το Βερολίνο να έμοιαζε σήμερα με τα Τίρανα! Σε όσους, εξάλλου, ζηλεύουν το σημερινό επίπεδο ζωής των γερμανών, θυμίζω πως εκεί η λιτότητα διαρκεί από τη δεκαετία του '90, προκειμένου η χώρα να είναι εξαγωγική δύναμη. Οποιος ψάχνει για παραδείσους και είναι θρήσκος ας περιμένει τη μετά θάνατον ζωή. Σε διαφορετική περίπτωση, σημειώνω πως όσα χρωστάμε στους γερμανούς τόσα μας χρωστούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου