Ο Σ. Γκιόλιας δεν ήταν σπουδαίος δημοσιογράφος. Οι μεγάλοι δημοσιογράφοι δεν "πετάνε" κορώνες, αλλά φροντίζουν, πρώτα, να διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους. Ο Σ. Γκιόλιας, όμως, ανήκε σε ένα είδος δημοσιογράφων που σπανίζει πλέον και γι' αυτό ξεχωρίζει σε αυτήν την εποχή των ωραιοποιημένων συμβιβασμών: στους ρεπόρτερ που δεν εξυπηρετούν πολιτικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι' αυτό και διακρίθηκε ανάμεσα σε μια γενιά υποταγμένων κονδυλοφόρων, που το κοινό αποκαλεί αλήτες και ρουφιάνους...
Ο Ρ. Χερστ, στον οποίο βασίστηκε ο Ορσον Ουέλς για τον "Πολίτη Κέιν" του, είχε πει πως είδηση είναι ό,τι προσπαθεί κάποιος να αποκρύψει και πως όλα τα υπόλοιπα είναι, "απλώς", διαφήμιση. Δυστυχώς, στις ημέρες μας "πέφτει" πολλή διαφήμιση: για την τράπεζα Πειραιώς, για το μνημόνιο, για τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη κλπ. κλπ...
Οπως κανένας πολιτικός δεν θα έπρεπε να βγαίνει από την πολιτική πλουσιότερος, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους δημοσιογράφους. Ποιούς λατρεύει, όμως, το φιλοθεάμον κοινό; Τους ζάπλουτους τηλεοπτικούς αστέρες που ζουν σε βίλες, οδηγούν "Καγιέν", ασχολούνται με κουτσομπολιά και βρίσκονται σε διακοπές το μισό χρόνο. Ποιός από αυτούς τηρεί τη ρήση του Χ. Πασαλάρη πως ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να αγαπά τα χρήματα και δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο; Λίγοι, ελάχιστοι και γι' αυτό έχει ευθύνη και το κοινό που πριμοδοτεί τη σάχλα και περιθωριοποιεί το πραγματικό ρεπορτάζ...
Αυτήν τη στιγμή, που ο δημοσιογραφικός κόσμος πενθεί έναν ανιδιοτελή ρεπόρτερ, οφείλει να δώσει κι έναν όρκο τιμής: πως το αίμα που χύθηκε σήμερα θα αποτελέσει αφύπνιση της συνείδησης, πως ο ηθικός αυτουργός ή οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Σ. Γκιόλια, αλλά κι όλοι όσοι θέλουν τον Τύπο φιμωμένο, θα πάρουν την απάντηση που τους αξίζει: κι αυτή δεν είναι μόνο η ποινική καταδίκη τους, αλλά, κυρίως, η διαβεβαίωση των πραγματικών ρεπόρτερ ότι για το γκρέμισμα των μύθων και την αλήθεια αξίζει όχι μόνο να γράφεις, αλλά και να πεθαίνεις κιόλας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου