Η ιστορία είναι γνωστή: όποτε προκύπτει κάποιο ξέσπασμα βίας, δικαιολογημένο ή μη, ανοίγει και η συζήτηση για τον περιορισμό ανθρώπινων δικαιωμάτων κι ατομικών ελευθεριών. Θα αναφερθώ σε ένα θέμα φαινομενικά μόνο ήσσονος σημασίας. "Βγαίνουν" αρκετοί και ζητούν να σταματήσει η ανωνυμία των μπλογκ με τη λογική πως υποκινούν τη βία ή ρέπουν προς τη δυσφήμηση.
Θα τους θυμίσω τη ρήση του Αλμπέρ Καμί, σύμφωνα με τον οποίο ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός, είτε κακός. Ο λογοκριμένος, όμως, δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο από κακός Τύπος. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι ιστότοποι έχουν αναγάγει σε "επάγγελμα" τη συκοφαντία, την αισχρολογία, ακόμα και την υποκίνηση σε εγκληματικές ενέργειες. Κι επειδή δε μου αρέσει να εξαιρώ τον εαυτό μου, μπορεί να το έχω κάνει κι εγώ σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, θέλω να τονίσω στους "εύθικτους" πως τα μπλογκ είναι, σε αρκετές περιπτώσεις, και νίκη της ελευθεροτυπίας απέναντι στα συμβατικά μέσα ενημέρωσης, που πλασάρουν την είδηση ρετουσαρισμένη για να μην ενοχλεί το λαμόγιο αφεντικό ή την αποκρύπτουν εντελώς...
Δυστυχώς, πολλές φορές η ανωνυμία είναι ο μοναδικός τρόπος για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τον Τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου, από την εκδικητική μανία της εξουσίας ή ακόμα κι από τις σφαίρες κρετίνων. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι κι ο μοναδικός τρόπος να εκφράζεις 100% τη γνώμη σου χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να λαμβάνεις υπόψη όρους όπως η αστική ευγένεια. Όποιος, πάντως, αισθάνεται πως δεν υπηρετείται η αλήθεια από ένα δημοσίευμα σε μπλογκ έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει το συκοφάντη μπλόγκερ και να κινήσει την ανάλογη ποινική ή αστική διαδικασία. Δεν έχει, όμως, το δικαίωμα να συκοφαντεί ο ίδιος μια από τις ελάχιστες πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες έχουν απομείνει στη φιμωμένη ελληνική κοινωνία. Εκτός αν δεν είναι η δημοκρατία για την οποία κόπτονται, αλλά για τη διαιώνιση του αρρωστημένου κοινοβουλευτικού συστήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου