Ας υψωθούμε πάνω από την απελπισία!

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω στο καλοκαίρι του 1974; Τότε, δηλαδή, που οι έλληνες κατακλύζονταν από την ευφορία που γέννησε η πτώση της δικτατορίας κι ονειρεύονταν μια πραγματική δημοκρατία; Μπορεί κανείς από εμάς να επιστρέψει στο 1985 και να "μονιμοποιήσει" την εξαγγελθείσα αλλαγή; Δύναται κάποιος να μας πάει στο φθινόπωρο του 2009 και να ράψει τα στόματα του αρχηγού Γιωργάκη και του Γ. Παπακωνσταντίνου, που μας παρέδωσαν στους έλληνες και ξένους κερδοσκόπους;...
Μάλλον όχι, εκτός αν είστε γνώστες κάποιας πρόσφατης τεχνολογικής εξέλιξης που αγνοώ! Δε μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, είτε των πολιτικών είτε όσων από εμάς λιγουρευτήκαμε τα "ψίχουλα" που μας πέταξε η εξουσία. Μπορούμε, όμως, να αλλάξουμε το μέλλον. Πόσες ταινίες δεν έχουμε δει στον κινηματογράφο με ενθαρρυντικό πρόλογο, χλιαρές επιμέρους πράξεις, αλλά αποζημιωτικό φινάλε; Ας κάνουμε, επομένως, τη ζωή μας έργο τέχνης, όπως ακριβώς παρακινούσε την ανθρωπότητα κι ο Νίτσε. Η μιζέρια και η απελπισία είναι λογικές αντιδράσεις. Ας υψωθούμε, όμως, πάνω από τη λογική, πέρα από τη "φυσιολογική" ροή των γεγονότων κι ας είναι το 2011 μια χρονιά-σταθμός, όμοια σε δυναμική με το 1789, το 1917, το 1974. Σας στέλνω τις αγωνιστικότερες ευχές μου για το νέο έτος!
Υ.Γ. Εκείνοι που βάζουν βόμβα κοντά στo Πρωτοδικείο Αθηνών όταν αυτό είναι άδειο κι ενώ έχουν προειδοποιήσει με κάθε λεπτομέρεια προηγουμένως θεωρούνται τρομοκράτες. Εκείνοι που τοποθετούν "εκρηκτικό μηχανισμό" σε μία χώρα όταν αυτή είναι γεμάτη με πολίτες, αυτοσυστήνονται ως υπεύθυνοι πολιτικοί...

Αθλιοι από την αρχή μέχρι το τέλος...

Είναι δίκαιο να γίνουμε όλοι φτωχοί; Οχι! Στην περίπτωση, όμως, όσων απασχολούνται στα αποκαλούμενα κλειστά επαγγέλματα δε μιλάμε για ανθρώπους που θα γίνουν φτωχοί, αλλά για επαγγελματίες που, ενδεχομένως, να γίνουν φτωχότεροι. Και, πάντως, αρκετά πλουσιότεροι από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους των οποίων οι απολαβές σμικρύνθηκαν κυριολεκτικώς μέσα σε μια νύχτα...

Αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι η σχέση της με την κοινωνική δικαιοσύνη είναι τόσο στενή όση των...μελομακάρονων με το δεκαπεντάυγουστο. Παρόλα αυτά, εξοργίζει η διάθεσή της να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους εκπροσώπους προνομιούχων επαγγελμάτων (σήμερα, για παράδειγμα, είναι οι φαρμακοποιοί, αύριο οι συμβολαιογράφοι, μεθαύριο οι ταξιτζήδες), τη στιγμή που είχε κόψει τις συντάξεις των γιαγιάδων και των παππούδων χωρίς να ρωτήσει κανένα. Φαντάζομαι πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πλειονότητα των βουλευτών είναι δικηγόροι και γιατροί...

Παραδόξως, μάλιστα, όταν είναι η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μια σημαντική τομή "ξεχνά" το μνημόνιο, παραπέμποντας για τη λήψη αποφάσεων σε βάθος χρόνου. Το ίδιο συβαίνει και με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Οταν είναι, όμως, να κόψει μισθούς από εκείνους που δεν έχουν άκρες στα κέντρα λήψης αποφάσεων ή να αυξήσει έμμεσους φόρους που πλήττουν τους μικρομεσαίους το μνημόνιο γίνεται αμετακίνητη παντιέρα. Πραγματικά άθλιοι, από την αρχή μέχρι το επερχόμενο τέλος τους...

Συμμετέχουμε σε μια επανάσταση!

Λίγοι αμφισβητούν πως επαναστάσεις όπως η γαλλική και η οκτωβριανή άλλαξαν τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, είχαν την κατάληξη κάθε επανάστασης που γίνεται εξουσία: οι ιδέες, δηλαδή, παραμερίστηκαν μπροστά στη "χάρη" της δύναμης του πλούτου. Τί γίνεται, όμως, αν υπάρξει μια επανάσταση που δεν θα αντιμετωπίζει αυτόν τον κίνδυνο, απλούστατα γιατί σε αυτήν θα συμμετέχει αέναα το σύνολο του πληθυσμού της Γης; Και πώς θα αντιδράσετε, αν σας πω πως αυτή η επανάσταση ήδη ξεκίνησε;!
Σας διαβεβαιώ ότι διατηρώ ακόμα σώας τας φρένας μου όταν ισχυρίζομαι πως το διαδίκτυο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, έτσι όπως δεν τον άλλαξαν τα όπλα όλους τους προηγούμενους αιώνες! Αν το σκεφτείτε, ακόμα και η πιο δυναστική εξουσία φρόντιζε πάντοτε να δικαιολογεί τον αυταρχισμό της, επικοινωνόντας το μήνυμά της όσο αποτελεσματικότερα μπορούσε. Στην εποχή του ίντερνετ, όμως, ο καθένας μας μπορεί να δημοσιοοποιεί γεγονότα και τις απόψεις του χωρίς λογοκρισία, κάνοντας το όνειρο της ελευθεροτυπίας πραγματικότητα...
Είναι τυχαίο, άλλωστε, το λυσσώδες κυνηγητό της αμερικανικής κυβέρνησης σε βάρος του Τζούλιαν Ασάνζ; Τυχαίως το περιοδικό "TIME" προτίμησε να χαρακτηρίσει πρόσωπο της χρονιάς το δημιουργό του φαινομενικά ανώδυνου "facebook" από τον ιδρυτή του "wikileaks"; Κι όμως, ακόμα και το "facebook" μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάδοση ιδεών και ειδήσεων που δεν αρέσουν στην κάθε εξουσία...
Βεβαίως και υπάρχει κατάχρηση του μέσου, βεβαίως και στο διαδίκτυο κυκλοφορούν συκοφαντίες. Τί έκαναν, όμως, όλους αυτούς τους αιώνες οι συμβατικές εξουσίες και τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης για να πείσουν τους πιο υποψιασμένους πως καταγράφουν την πραγματικότητα στις πλήρεις της διαστάσεις; Λίγα πράγματα. Γι' αυτό κι εκτιμώ πως μέσα από το "γαλαξία" του διαδικτύου θα διαμορφωθεί, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, μια συνειδητοποιημένη αντίδραση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που θα διαφέρει από τις λούμπεν εξεγέρσεις του παρελθόντος. Η αντίστασή μας σε κάθε απαγόρευση επιβληθεί στην ελεύθερη χρήση του διαδικτύου είναι αυτονόητη...

Πότε θα λυτρωθούμε από το μεσαιωνικό μεσσιανισμό;

Αγιες (;) ημέρες που είναι, δεν έχετε πρόβλημα να σας γράψω και κάτι...σκανδαλιστικό! Στο στόχαστρό μου ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και το συνονθύλευμα ευρωφονιάδων θρησκόληπτων, που ονομάζεται ιερά σύνοδος. Ολη αυτή η κομπανία κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα φυλλάδιο με τίτλο "Προς το λαό" για να μας πείσει ότι για την κρίση φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τη...σεπτή μας εκκλησία. Ε, λοιπόν, ρασοφόροι φαρισαίοι, δεν είστε άμοιροι ευθυνών για ό,τι συμβαίνει αυτόν τον καιρό στη χώρα μας...

Φαντάζομαι θα συμφωνείτε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής. Η μεγαλύτερη, όμως, φοροαποφεύγουσα δεν είναι άλλη από την εκκλησία της Ελλάδας. Την ώρα που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι επωμίζονται το βάρος κι άλλης μιας σωτηρίας της πατρίδας, εκείνοι που έχουν τα περισσότερα, είτε λέγονται οι 300 οικογένειες που κυβερνούν τη χώρα είτε λέγονται τραγοπαπάδες, συνεχίζουν να συνεισφέρουν ελάχιστα...

Οσο για τον Ιερώνυμο, διαφωνώ με εκείνους, τόσο εκτός όσο κι εντός της εκκλησίας, που τον θεωρούν προοδευτικό. Στην ουσία, οι απόψεις του ( όπως εκείνη για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία) δε διαφέρουν και πολύ από εκείνες του αλήστου μνήμης Χριστόδουλου ή του πνευματικού απολιθώματος της Θεσσαλονίκης, του Ανθιμου. Η διαφορά του Ιερώνυμου είναι πως αποφεύγει να τις εκφράζει με τον πομπώδη τρόπο που χαρακτήριζε τον προκάτοχό του....

Ζω για την ημέρα που η επιστήμη θα δώσει την απάντηση για το τί έπεται του θανάτου, ώστε τα θρησκεύματα να ακολουθούνται τότε από μειονότητες. Μόνο έτσι θα απαλλαγούμε οριστικώς από τον μεσαιωνικό μεσσιανισμό κι όσους κερδοσκοπούν χάρη σε αυτόν...

Αχ, αυτοί οι...κουτοί πορτογάλοι!

Δεν θα πιστέψετε πόσο...τυχεροί είμαστε που έχουμε για πρωθυπουργό τον αρχηγό Γιωργάκη και για υπουργούς τους...συνετούς κ. Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδο και λοιπούς. Φανταστείτε, λέω τώρα, να ήμασταν πορτογάλοι και να έπρεπε να ανεχτούμε τη σωτηρία της χώρας μας από τους...σχιστομάτηδες κινέζους, χωρίς να χρειαστεί να υπογράψουμε κανένα μνημόνιο με τους...καλούς ευρωπαίους κι αμερικανούς κερδοσκόπους!
Ευτυχώς, εμείς έχουμε τον... θεόσταλτο Γιωργάκη, που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για να μας σώσει, εκτός από εκεί που θα έβρισκε χρήματα με το μικρότερο δυνατό κόστος...

Οι πληροφορίες θέλουν τους κινέζους να έχουν συμφωνήσει με την πορτογαλική κυβέρνηση για την αγορά τεσσάρων με πέντε δισ. του πορτογαλικού χρέους. Κι εμείς κάναμε συμφωνίες με την Κίνα, μόνο που της ξεπουλήσαμε δημόσια περιουσία (βλ. λιμάνι Πειραιά) χωρίς να πάρουμε για αντάλλαγμα (προφανώς γιατί δεν το ζητήσαμε) και την αγορά από το Πεκίνο ελληνικών κρατικών ομολόγων. Τότε, βεβαίως, ο κ. Παπακωνσταντίνου μάς έλεγε πως δεν το απαιτήσαμε γιατί ανήκουμε στην Ευρώπη. Λες και το ΔΝΤ είναι ευρωπαϊκός οργανισμός ή λες και η Ευρώπη μάς συμπεριφέρθηκε σα στοργική μητέρα...
Όσο περνά ο καιρός θα αποδεικνύεται όλο και πιο σαθρό το επιχείρημα της κυβέρνησης πως δεν υπήρχε άλλη λύση από το μνημονιο. Η ουσία, όμως, βρίσκεται στο ότι ένας άνθρωπος, όπως ο αρχηγός Γιωργάκης, που σε όλη του την πολιτική καριέρα υπήρξε πιστός υπηρέτης των αμερικανικών συμφερόντων, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από το να γυρίσει την "πλάτη" του στη μεγάλη αντίπαλο των ΗΠΑ, την Κίνα. Ακόμη κι αν αυτό ζημίωνε την Ελλάδα και την πλειονότητα των κατοίκων της. Αυτή η τακτική, όμως, στο χωριό μου ονομάζεται εσχάτη προδοσία...
Υ.Γ. Χρόνια Πολλά και καλή ξεκούραση σε όλους, ραντεβού τη Δευτέρα!

Το 'βλεπες, το...καταψήφισες;

Δεν πειράζει καμιά φορά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: όποιος συνοδηγός βλέπει τον οδηγό να εκτρέπεται από την πορεία του, να μπαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση και να είναι έτοιμος να συγκρουστεί με κάποιον που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα, αλλά δε λέει τίποτα γιατί ο οδηγός είναι φίλος του δεν είναι υπεύθυνος, αλλά συνένοχος...

Το ίδιο συμβαίνει με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι γκρινιάζουν για τον προϋπολογισμό είτε με "σικ" τρόπο (βλ. Βάσω Παπανδρέου), είτε με ποδοσφαιρικό (βλ. Θωμάς Ρομπόπουλος). Οποιος εκτιμά πως αυτός ο προϋπολογισμός δεν πρόκειται να εφαρμοστεί, πως αυτή η πολιτική γενικότερα δεν έχει μέλλον έχει μια πολύ απλή λύση μπροστά του, την καταψήφισή τους. Επιχειρήματα του τύπου "εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό, αλλά διαφωνώ με την πολιτική του" δε στέκουν. Γιατί, στο τέλος, είναι προτιμότερο να σωθεί η χώρα από το να διατηρηθεί μια φιλία...

Αλλού είναι οι "δράκοι"...

Χάρη στους επιθεωρητές Κλουζό της κυβέρνησης και των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης βρέθηκαν και οι ένοχοι για το μαρασμό της αγοράς και τα λουκέτα που μπαίνουν σε καθημερινή βάση σε όλη την Ελλάδα: μα, "φυσικά", οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οποίοι με τις συνεχείς απεργίες τους δεν αφήνουν τον κόσμο να ξοδέψει τα εκατομμύρια που έχει στις τσέπες του χάρη στην πολιτική ανάπτυξης που ακολουθεί η "θεόσταλτη" κυβέρνησή μας...
Ο πολιτικός τους κυνισμός και το απύθμενο θράσος τους φτάνει σιγά σιγά στα όριά του. Ο αρχηγός Γιωργάκης και οι ψοφοδεείς υπουργοί του, σε συγχορδία με τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους, προσπαθούν να μας πείσουν πως αν τα μέσα μεταφοράς λειτουργούσαν κανονικά, οι απανταχού αγορές θα είχαν γεμίσει με καταναλωτές με τσάντες στα χέρια. Λες κι όποιος έχει χρήματα δεν θα βρει τρόπο να πάει να ψωνίσει, λες και στην Αλεξανδρούπολη, που δεν έχουν απεργία τα λεωφορεία, τα μαγαζιά σφύζουν από ζωή...
Σε αυτό το πλαίσιο, εξάλλου, να δεχθώ πως και στις ΔΕΚΟ των μεταφορών υπάρχουν "ρετιρέ". Ο μύθος, όμως, που πλασάρεται και θέλει όλους τους εργαζόμενους σε αυτές, όπως κι όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, να είναι υψηλόμισθοι κάποια στιγμή θα αποδειχθεί κι αυτός χωρίς "δράκο". Αν ψάχνετε για "τέρατα", αναζητήστε τα αλλού. Ξέρετε εσείς πού...

Κι όμως, πουλήσατε την ψυχή σας κ. Παπακωνσταντίνου...

Ο καθένας μπορεί να θεωρεί τα καλύτερα για τον εαυτό του. Κάποιος εκτιμά πως είναι ο ομορφότερος του κόσμου, άλλος πως είναι ο εξυπνότερος. Να, για παράδειγμα, οι ψοφοδεείς κ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος και η πλειονότητα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που έχει ψηφίσει το μνημόνιο και τα μέτρα του εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι σοσιαλιστές...
"Δεν έχουμε πουλήσει την ψυχή μας στο διάβολο", ισχυρίστηκε χθες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος είχε το θράσος να χαρακτηρίσει, εμμέσως, σοσιαλιστική την πολιτική που ακολουθεί. Λυπάμαι κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά την έχετε πουλήσει την ψυχή σας. Μπορεί ως αντάλλαγμα να μην έχετε κερδίσει πλούτη, δόξα και την αιώνια ζωή, όπως το φαουστικό πρότυπο του Γκέτε, αλλά μην κοροϊδεύετε και τον εαυτό σας. Η πολιτική που ακολουθείτε έχει τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση και η Σοβιετική Ενωση με τον κομμουνισμό...
Κατανοώ την πίεση που αισθάνεστε κ. Παπακωνσταντίνου. Από την άλλη, όμως, αν είστε βολικός άνθρωπος και δε μπορείτε να λέτε εύκολα "όχι", παραιτηθείτε κι αφήστε να κάνουν τη δουλειά άνθρωποι, όπως ο διαγραφείς βουλευτής Β. Παπαχρήστος για παράδειγμα, που έχουν αποδείξει στη ζωή τους ότι τα παντελόνια δεν τα φορούν απλώς για να ζεσταίνονται. Γιατί φοβάμαι πως στο τέλος κ. Παπακωνσταντίνου δεν θα στηθούν αγάλματα προς τιμή σας, αλλά γκιλοτίνες...

Ο φασισμός βρίσκεται παντού...

Η επίθεση σε βάρος του Κ. Χατζηδάκη ήταν φασιστική ενέργεια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί μια βιαιοπραγία που δεν έχει ως στόχο της το πρόσωπο, αλλά τον θεσμό που εκπροσωπεί. Τελεία και παύλα. Επιτρέψτε μου, όμως, να χαρακτηρίζω φασισιστική και την κυβερνητική πολιτική. Κι αυτό γιατί το να κάνεις όλους ανεξαιρέτως τους μικρομεσαίους, φτωχούς, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη στοιχεία όπως η παραγωγικότητά τους ή η χρησιμότητά τους στον κοινωνικό ιστό, έχει μέσα της τόση δικαιοσύνη όση και η γροθιά στο πρόσωπο του όποιου πρώην υπουργού...
Τρομοκρατημένο το πολιτικό σύστημα και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνουν, πλέον, ότι υπάρχει εκεί έξω μια κοινωνία που "βράζει". Μια κοινωνία, όμως, που μέχρι στιγμής εκφράζει την οργή της με ανούσιο τρόπο. Η έξαρση της "τυφλής" βίας ή η δαιμονοποίηση των μεταναστών δεν αποτελούν δείγμα υγείας. Αντιθέτως, είναι τόσο χρήσιμες όσο και το ψυχωσικό αμόκ κάποιου που, απελπισμένος από τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς του, εισβάλλει σε ένα σχολείο και πυροβολεί αδιακρίτως όποιον βρει μπροστά του. Οι "σφαίρες" πρέπει να είναι στοχευμένες, διαφορετικά φοβάμαι πως εκκολάπτουμε, για μια ακόμα φορά στην ιστορία αυτού του τόπου, το "αβγό του φιδιού"...

Τέρμα πια με τις προβοκάτσιες...

Για κοιτάξτε τί "συμπτώσεις" μάς επιφυλάσσει η ζωή! Το Μάιο, με την κυβέρνηση να έχει μόλις υπογράψει την θανατική καταδίκη της χώρας με το μνημόνιο, πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη, απεργιακές συγκεντρώσεις της τελευταίας δεκαετίας. Όλως "τυχαίως" τότε ήταν που δολοφονήθηκαν οι υπάλληλοι της Marfin από κάποιους "άγνωστους" για το ευρύ κοινό, αλλά πολύ γνωστούς για την αστυνομία...

Χθες, μετά την ψήφιση του πιο αντεργατικού νομοσχεδίου της μεταπολίτευσης, πραγματοποιήθηκε επίσης μια μεγαλειώδης πορεία. Κάτι, όμως, έπρεπε να γίνει για να αμαυρωθεί. Αυτήν τη φορά δεν επιλέχθηκε το σενάριο της δολοφονίας. Ακόμα και τα πιο νοσηρά μυαλά είχαν καταλάβει προφανώς ότι η κοινωνία θα εξεγειρόταν περισσότερο αν την έκαναν να ξανανιώσει κορόιδο.
Επιλέχθηκαν, όμως, ξανά οι γνωστοί άγνωστοι μπαχαλάκηδες που, επίσης όλως "τυχαίως", εμφανίζονται όταν οι συγκεντρώσεις είναι μεγάλου μεγέθους. Έγινε, επίσης, και η επίθεση σε βάρος του Κ. Χατζηδάκη, ενός από τους εντιμότερους δεξιούς πολιτικούς, ως "γαρνιτούρα" της καλά μελετημένης πλοκής. Παραδόξως έλειψε κάποιο "ντου" στη Βουλή. Μάλλον οι σεναριογράφοι θα το θεώρησαν "πασέ"...
"Ηθικό" επιμύθιο: "Μην τολμήσετε να αμφισβητήσετε ξανά την θεόσταλτη κυβέρνησή σας, που είναι διατεθειμένη να σώσει τους έλληνες και ξένους τραπεζίτες κι επιχειρηματίες (συγγνώμη, την...πατρίδα ήθελα να γράψω!) γι' αυτό κι ακολουθεί νεοφιλελεύθερα δόγματα. Διαπιστώσατε, άλλωστε, κι εσείς ότι εκείνοι που την αντιπολιτεύονται είναι βίαια ρεμάλια κι ανεύθυνοι λαϊκιστές". Απλώς θα υπενθυμίσω τη γνωστή ρήση του Λίνκολν: "Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πάντα και πολλούς για λίγο, αλλά ποτέ όλους για πάντα"...

Καλύτερα το Μάνο...

"Δε μπορεί κάποιοι υπουργοί να λειτουργούν με το φανατισμό νεοφώτιστου στο νεοφιλελευθερισμό". Δεν το είπε ούτε η κα Παπαρήγα ούτε ο κ. Τσίπρας, αλλά ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Ν. Σαλαγιάννης. Αδικο δεν έχει, αλλά ποιά νομίζετε πως θα είναι σήμερα η στάση του; Μα, "φυσικά", θα ψηφίσει το νεοφιλελευθερισμό!

Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, αλλά αν τόσο ο κ. Σαλαγιάννης όσο και οι άλλοι κυβερνητικοί βουλευτές, που φαινομενικά αισθάνονται άσχημα για τα μέτρα που ψηφίζουν, ήταν ειλικρινείς με τους ψηφοφόρους τους, θα έλεγαν: "κοιτάξτε παιδιά, είπαμε μια δυο κουβέντες παραπάνω για την τιμή των όπλων, αλίμονο όμως αν χάσουμε τη βουλευτική μας έδρα επειδή ο κοσμάκης θα δει το μισθό του να μειώνεται. Σοβαροί να 'μαστε"...

Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Ν.Δ., έχουν γεμίσει τζάμπα μάγκες: βουλευτές και υπουργούς που τάχα αγωνίζονται για πιο φιλολαϊκές αποφάσεις, αλλά "σκοντάφτουν" πάνω στις ανυποχώρητες θέσεις της τρόικας. Θα προτιμούσα να ψήφιζα τον κ. Μάνο παρά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Τουλάχιστον ο πρώτος δεν υποκρίνεται το σοσιαλιστή ή το φιλολαϊκό...

Υ.Γ. Η μαζική συμμετοχή μας στην αυριανή απεργία είναι στοιχειώδης υποχρέωση. Δεν είναι, απλώς, δικαίωμα...

Θα σπάσουν κανένα "αβγό";

Οσοι βλέπουν πιο πέρα από τη μύτη τους αντιλαμβάνονται ότι αυτή η χώρα δεν θα σωθεί από κανένα μνημόνιο Νο 1, Νο 2 ή Νο3. Θα σωθεί, όμως, αν δώσουμε έμφαση σε ορισμένους τομείς- κλειδιά, με την Παιδεία να έχει την πρoτεραιότητα...

Οσον αφορά στα πανεπιστήμια, όλοι υποτίθεται ότι συμφωνούν πως χρειάζονται αλλαγές. Κανένας, όμως, δε φαίνεται διατεθειμένος να θυσιάσει τα προνόμιά του, εφευρίσκοντας ο καθένας για λογαριασμό του τη δικαιολογία που τον βολεύει. Για τους πρυτάνεις και τους καθηγητές το μόνο πρόβλημα είναι τα χρήματα, ενώ για τους επαγγελματίες των φοιτητικών παρατάξεων ο κίνδυνος τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ να γίνουν "παρακλάδια" των επιχειρήσεων...

Ρωτώ όμως: τί νόημα έχει να δοθούν περισσότερα χρήματα στα πανεπιστήμια, αν το "βαρέλι" παραμένει δίχως πάτο; Τί αξία έχει, επίσης, οι σχολές να παράγουν επιστήμονες κατά χιλιάδες, χωρίς καμιά επαγγελματική προοπτική; Να δεχθώ πως η μόρφωση πρέπει να περιλαμβάνει τα πάντα, αλλά μην τρελαθούμε! Δηλαδή σήμερα από τα πανεπιστήμιά μας αποφοιτούν Σωκράτηδες κι Αριστοτέληδες και δεν θέλουμε να αλλάξει αυτή η παραγωγή...πανεπιστημόνων;

Ο νόμος Διαμαντοπούλου, που είναι στην ουσία αντιγραφή γαλλικού νόμου, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Πώς να το κάνουμε άλλωστε; Οσοι διαχειρίστηκαν τα λεφτά των πανεπιστημίων μας, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Ας περιοριστούν, επομένως, οι ακαδημαϊκοί στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα κι ας αφήσουν την οικονομική διαχείριση σε όσους έχουν σπουδάσει οικονομική διαχείριση! Ελπίζω πως αυτήν τη φορά, εξάλλου, οι καλές προθέσεις δεν θα μείνουν στα λόγια, αλλά η ηγεσία του υπουργείου θα σπάσει και κανένα "αβγό"...

Εχω εμπιστοσύνη...

Λένε πως αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα: οι πολλοί να ακολουθούν τον ένα ή τους λίγους αρχηγούς. Λένε πως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, πως πάντα ο δυνατός θα νικά τον αδύναμο, πως πάντα το λιοντάρι θα κατασπαράζει το ελάφι. Πόσο προκατειλημμένα διαβάζουν, όμως, όλοι αυτοί την ιστορία: λες κι ο Δαβίδ δε νίκησε ποτέ το Γολιάθ, λες και οι έλληνες δε νίκησαν ποτέ τους ιταλούς, λες και οι βιετναμέζοι δεν ταπείνωσαν ποτέ τους αμερικανούς...
Μπορεί να μου πείτε πως αυτές δεν ήταν παρά μόνο εξαιρέσεις σε μια επίπεδη ιστορία, που θέλει το λύκο να καταβροχθίζει οπωσδήποτε το πρόβατο. Ας το δεχθώ. Μόνο που αν αυτός ο κόσμος έκανε βήματα προς τα μπρος δεν το οφείλει στον κανόνα, αλλά στις εξαιρέσεις. Δεν το χρωστά στις πλειοψηφίες, αλλά στις μειοψηφίες, ακόμα και στον ένα άνθρωπο που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τολμά να αμφισβητεί τα δόγματα, τις θρησκείες, την εξουσία, τις ιδεοληψίες κι οτιδήποτε άλλο κρατά τους ανθρώπους μακριά από το πεπρωμένο τους. Ποιό είναι αυτό; Η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Η ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης και της πράξης. Το αίσθημα πως ο πλούτος αυτού του πλανήτη δεν ανήκει στους λίγους, αλλά σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου...
Αισθάνομαι οίκτο για εκείνους οι οποίοι στη ζωή βλέπουν μονόδρομους. Για εκείνους που θεωρούν πως η εξουσία, το χρήμα, η δόξα και η ευτυχία είναι τα μόνα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλεύει κανείς. Λυπάμαι τους χριστιανούς, τους μουσουλμάνους, τους άθεους, τους δεξιούς, τους αριστερούς που πιστεύουν στο αλάθητο των πεποιθήσεών τους, αλλά την ώρα που οι απόψεις τους δοκιμάζονται εκείνοι προτιμούν την άτακτη φυγή..
Απεναντίας, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για όσους στο διάβα των αιώνων αγωνίστηκαν, κυριολεκτικώς μέχρι θανάτου, γι' αυτό που πίστεψαν ότι θα έφερνε ένα καλύτερο αύριο. Πολύ μικρή, ελάχιστη σημασία έχει αν είχαν δίκιο ή άδικο. Το σημαντικό είναι πως την ώρα της κρίσης, την ώρα που η "λογική" τούς καλούσε να διαλέξουν το βόλεμα της συμπαράταξης με τους πολλούς, εκείνοι προτίμησαν να μοιραστούν τη μοναξιά τους με την ιστορία...
Αυτή η χώρα έχει το προνόμιο να τα έχει ζήσει όλα. Έχει βιώσει την απόλυτη ακμή και δόξα της δημοκρατίας και της παγκόσμιας κυριαρχίας, Έχει ζήσει, όμως, και σκλαβιά, καταστροφές, εμφυλίους και δικτατορίες. Τώρα καλείται να σταθεί όρθια και στη λαίλαπα του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που κάποιοι σύγχρονοι 'Εφιάλτες" έχουν βαφτίσει σωτηρία της πατρίδας...
Έχω, όμως, εμπιστοσύνη. Μέσα από τον αμήχανο όχλο θα ξεπηδήσει ένας Θανάσης Κλάρας, ένας Ανθρωπος με το Γαρύφαλλο, ένας Ζήτα κι ένας Ανίκητος για να ξυπνήσουν αυτό το βουβό κοπάδι. Πάλι λίγοι θα είναι εκείνοι που θα ανάψουν τη σπίθα για να αποδείξουν, για μια ακόμα φορά, πως η κάθε ημέρα στη Γη είναι μια παράσταση χωρίς προκαθορισμένο φινάλε...

Θα μείνουν χωρίς επιχειρήματα!

Νεοφιλελευθερισμό θέλουν; Ας τον έχουν! Ισως βγει και κάτι καλό από την ισοπέδωση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων είχαν κατοχυρωθεί εδώ και δεκαετίες σε αυτήν τη χώρα. Ισως, δηλαδή, καταρριφθεί ο μύθος πως η Ελλάδα είχε μείνει στάσιμη γιατί, και καλά, είχε παραμείνει η μόνη "σοβιετική" δημοκρατία της Δύσης...

Αυτή η χώρα δε γνώρισε ποτέ σοσιαλισμό. Αυτό που γνώρισε, ιδιαίτερα μετά από το 1985, ήταν ένας σοβιετικός νεοφιλελευθερισμός, ένα κομματικό-πελατειακό κράτος, δηλαδή, που εφάρμοζε λιτότητα θατσερικού τύπου, περιμένοντας τις καλύτερες ημέρες που ποτέ δεν έρχονταν όμως. Με λίγα λόγια, αυτό που απέτυχε στην Ελλάδα δεν ήταν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ...

Τώρα πια, εξάλλου, κανένας Μητσοτάκης, κανένας Μάνος και κανένας Ανδριανόπουλος δεν θα μπορούν να ισχυρίζονται πως η χώρα καταστρέφεται γιατί δεν εφαρμόζονται οι ιδέες τους! Τώρα θα εφαρμοστούν στο απόλυτο "μεγαλείο" τους, φοβάμαι όμως πως δεν θα αφήσουν πίσω τους μια χώρα- πρότυπο, αλλά νεόπτωχους. Είναι τραγικό, επίσης, εν έτει σχεδόν 2011, οι εργάτες και οι εργαζόμενοι να βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας αυτά που διεκδικούσαν και το 1911. Θα αναρωτιέστε, "πού τους είδες"; Κι όμως, φτάνει η ημέρα που ο λαός δεν θα επιτρέψει άλλο στα τυπάκια που παριστάνουν σήμερα το σοσιαλιστή πρωθυπουργό και τους σοσιαλιστές υπουργούς να τον κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα του πως ο λόγος που οδηγήθηκε η χώρα στην καταστροφή είναι πως οι εργαζόμενοι έπαιρναν 800 ευρώ το μήνα...

Υ.Γ. Η κα Κατσέλη και τα λοιπά υπουργάκια αλήθεια πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος που να αμείβεται με λιγότερα από 740 ευρώ το μήνα, που είναι ο κατώτατος μισθός της συλλογικής σύμβασης εργασίας; Αλήθεια πιστεύουν ότι αν κάποιος εργοδότης προτείνει σε έναν απελπισμένο εργαζόμενο μισθό 400 ευρώ, ο τελευταίος θα προβεί σε "ελεύθερες" διαπραγματεύσεις μαζί του για μια καλύτερη συμφωνία; Πού ζουν, άραγε, αυτοί οι τύποι;...

Ιατρική...μαϊμού!

Υπάρχουν γιατροί και γιατροί! Αλλοι σώζουν ζωές, άλλοι ζητούν φακελάκι για να τις σώσουν κι άλλοι το παίρνουν χωρίς να κάνουν τίποτα. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι επισκέπτες μας αυτής της εβδομάδας, ο Ν. Στρος Καν, ο οποίος αυτοβαφτίστηκε μάλιστα "ντόκτορ", κι ο Ο. Ρεν...

Ειδικά ο πρώτος εμφανίστηκε σαν ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, ο οποίος ήρθε για να σώσει τη χώρα από το χρέος, αλλά, στο μεταξύ, τη φορτώνει με μερικές εκατοντάδες επιπλέον δισ. Αν, όμως, η κρίση αφορούσε μόνο την Ελλάδα, τότε μπορεί να έφταιγε το ότι "μαζί τα φάγαμε".

Μην κοροϊδευόμαστε όμως: δεν είναι τα δημοσιονομικά μας που ενοχλούν τους κομισάριους. Αν ήταν αυτό το πρόβλημα, άλλωστε, δεν θα επενέβαιναν και στον ιδιωτικό τομέα. Στόχος είναι η ολοκληρωτική κατάλυση της αποκαλούμενης κοινωνικής Ευρώπης, του αντισταθμίσματος, δηλαδή, που επινόησε ο καπιταλισμός όταν το σοσιαλιστικό ιδεώδες γιγαντωνόταν στις ψυχές των ανθρώπων.

Τώρα που θεωρούν πως έχουν ξεμπερδέψει με το σοσιαλισμό δεν έχουν πρόβλημα να πάρουν πίσω ακόμα και τα σταγονίδια κοινωνικής δικαιοσύνης που είχαν μοιράσει τις παρελθούσες δεκατίες. Κι έχουν τον κυνισμό, μάλιστα, να χαρακτηρίζουν ιατρική τη λωποδύτικη συμπεριφορά των κερδοσκόπων, που θέλουν επέκταση του μνημονίου για να καρπωθούν ακόμα περισσότερα...

Ελάχιστος ως το δίκαιο τέλος του...

Ο λαός λέει πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Στην περίπτωση, όμως, του Ν. Κακλαμάνη οι τελευταίες (μη) ενέργειές του θα ήταν πολύ δύσκολο να ζηλέψουν το ντεμπούτο του στο δήμο Αθηναίων. Κι αυτό γιατί, απλούστατα, το έργο Κακλαμάνη συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο: αδράνεια, ανικανότητα, διαφθορά...

Δεν έχει και μεγάλη σημασία να θυμίσω τώρα τί έκανε και τί δεν έκανε ο κ. Κακλαμάνης. Έλαβε, άλλωστε, την απάντηση που του άξιζε στις εκλογές του Νοεμβρίου. Θα εστιάσω, ωστόσο, σε ένα ελάττωμα του χαρακτήρα του, το οποίο είναι ολοφάνερο σε όσους ζούμε στην Αθήνα κι αναγκαζόμαστε να υπομένουμε τη μπόχα των σκουπιδιών που έχουν πλημμυρίσει την πρωτεύουσα. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδικητικότητα...

Ο απερχόμενος δήμαρχος μοιάζει να εκδικείται τους αθηναίους επειδή δεν του έδωσαν μια δεύτερη τετραετία, χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό που απομυζεί το δήμο Αθηναίων επί μια 25ετία. Αντί, έστω στο τέλος, να λάβει το μήνυμα και να προσπαθήσει να δείξει ένα καλό πρόσωπο, μας αποχαιρετά με τη λύσσα μιας...Μήδειας. Δεν πειράζει κύριε Νικήτα. Άλλωστε τόσος ήσασταν, τόσα κάνατε...

Μια ζωή στο "κλαρί"!

Φαντάζομαι πως όσοι εξ υμών είστε ενήλικοι γνωρίζετε ποιό είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου! Από ίδρυσης, εξάλλου, του νεοελληνικού κράτους το ασκεί και η χώρα μας, η οποία αναζητά στους ξένους "προστάτες" τη σωτηρία που δυσκολεύεται να βρει μόνη της...

Πριν από 50 χρόνια ήταν η "απειλή" του...επάρατου κομμμουνισμού που μας είχε οδηγήσει στην "αγκαλιά" των αμερικανών πρεσβευτών, οι οποίοι διαφέντευαν τη χώρα χωρίς, φυσικά, καμιά λαϊκή νομιμοποίηση. Στις ημέρες μας, οι επικυρίαρχοι είναι η Ε.Ε. (δηλαδή η Γερμανία) και το ΔΝΤ (δηλαδή οι ΗΠΑ), που κλήθηκαν να βάλουν τάξη στην "άτακτη" Ελλάδα, η οποία είχε βυθιστεί σε έναν άνευ προηγουμένου υλισμό που της είχε επιβληθεί εμμέσως από τους ίδιους ξένους που τώρα παριστάνουν τους συνετούς κηδεμόνες...

Γι'αυτό και οι αφίξεις του Ντομινίκ Στρος Καν και του Ολι Ρεν στα μέρη μας έχουν πάρει την αξία άφιξης του...θεανθρώπου! Το βλέπω λογικό αν ληφθεί υπόψη πως αυτοί οι δύο, μαζί φυσικά με την Α. Μέρκελ και τον Μ. Ομπάμα, είναι το πραγματικό υπουργικό συμβούλιο της Ελλάδας. Τους υπόλοιπους που βλέπετε να παριστάνουν τα μέλη του ελληνικού υπουργικού συμβουλίου και, βεβαίως, τον αρχηγό Γιωργάκη αφήστε τους να πιστεύουν ότι έχουν εξουσία...

Κυκλοφορεί, όμως, και η άποψη πως είναι προτιμότερο να μας κυβερνούν οι ξένοι γιατί είδαμε τί πέτυχαν και οι έλληνες κυβερνώντες. Αυτή η σκέψη έχει μια βάση, όμως πάντοτε πρέπει να διακρίνουμε τα κίνητρα εκείνων που θέλουν να μας κυβερνούν. Στην προκειμένη περίπτωση οι ξένοι δεν ενδιαφέρονται για την ευημερία του ελληνικού λαού, αλλά, πρώτον, για να εξασφαλίσουν τα χρήματα που μας έχουν δανείσει και, μακροπρόθεσμα, να επιβάλουν και στην απείθαρχη Ελλάδα το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έχει καταργήσει την κοινωνική Ευρώπη κι έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανισοκατανομή εισοδήματος...

Η λύση, φυσικά, δεν θα προέλθει ούτε από τους ξένους, ούτε από τους Γιωργάκηδες, αλλά από τη μέχρις εσχάτων μαχη για την επικράτηση ενός κοινωνικού μοντέλου που μπορεί να μην έχει την έγκριση των βιομηχάνων, αλλά θα είναι αποδεκτό από την πλειονότητα του λαού. Στο κάτω κάτω, κανείς δε με έχει ενημερώσει ακόμα πως η δημοκρατία καταλύθηκε σε αυτόν τον τόπο...

Συνωμοσία πυρήνων...νεοφιλελευθερισμού

Δε βαυκαλίζομαι πως η ιδεολογία μου είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί όσοι πρεσβεύουν το νεοφιλελευθερισμό ντρέπονται να παραδεχθούν αυτά που πρεσβεύουν. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με το Πανελλήνιο...Νεοφιλελεύθερο Κίνημα. Οι υπουργοί Παπακωνσταντίνου και Ραγκούσης έκαναν λόγο, αντιστοίχως, σε συνεντεύξεις τους για το δίλημμα "απολύσεις ή μειώσεις μισθών" και για εξίσωση των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων προς τα κάτω...
Το δίλημμα του υπουργού Οικονομικών θα ήταν λογικό να το άκουγα από τον κ. Μάνο ή τον κ. Ανδριανόπουλο, που είναι άλλωστε και πιο γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι. Οχι, όμως, από κάποιον που παριστάνει το σοσιαλιστή. Κι αυτό γιατί οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις μας δεν θα σωθούν από την αφαίμαξη των εργαζομένων τους, αλλά από την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την επένδυση στη νεωτερικότητα κι από την ανάληψη ρίσκου. Τα υπέρογκα κέρδη που βασίζονται στις υπόγειες συναλλαγές με το κράτος δε μπορεί να νοούνται υγιής επιχειρηματικότητα. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι δεν είχαν μερίδιο στη μεγάλη "πίτα" όταν οι καιροί ήταν καλύτεροι...
Οσο για τον κ. Ραγκούση, έχει δίκιο να υποστηρίζει πως υπάρχουν μισθολογικές αδικίες στο Δημόσιο. Αυτές, όμως, δεν πρόκειται να επιλυθούν με το να τους κάνουμε όλους φτωχούς, αλλά με το να μπορούν να βιοπορίζονται όλοι με αξιοπρέπεια, όπως, για παράδειγμα, οι βουλευτές. Οπως, εξάλλου, γράφει κι ο Σέξπιρ στο "Βασιλιά Λιρ", ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ζει μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του, αφού κάτι τέτοιο δεν θα τον ξεχώριζε και πολύ από τα ζώα...
Υ.Γ. "Ουφ"! Η αστυνομία συνέλαβε κι άλλους τρομοκράτες (;), ενδέχεται να κάνει το ίδιο και σήμερα στην επέτειο των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τους πιο άγριους τρομοκράτες, εκείνους με τα λευκά κολλάρα, πότε θα τους συλλάβει;...

Κάποιος "συμπαίκτης" δεν αγωνίζεται τίμια...

"Το να διασώζουμε τις τράπεζες σε βάρος των φτωχότερων πολιτών δεν είναι μόνο οικονομικά βιώσιμο, αλλά κοινωνικά και ηθικά απαράδεκτο". Δεν το είπε η κα Παπαρήγα, δεν το δήλωσε ο κ. Τσίπρας, ούτε καν κάποιος εκπρόσωπος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το εκστόμισε από τη Βαρσοβία ο αρχηγός Γιωργάκης!
Ζώντας, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός διαθέτει την απαραίτητη αφέλεια για να πιστεύει ότι η Ελλάδα κυβερνάται σύμφωνα με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Οσοι, όμως, ζούμε σε αυτήν τη χώρα έχουμε κάθε δικαίωμα να θεωρούμε πως η εκτός συνόρων σοσιαλιστική ρητορική του πρωθυπουργού μπορεί να συγκινεί τους ξένους συνδαιτυμόνες του, στην Ψωροκώσταινα όμως τα λόγια του ακούγονται ειρωνικά, όταν δεν ακούγονται προκλητικά...
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πως συνεχίζουμε ως χώρα να παίζουμε σε ένα "ματς" στο οποίο ο πιο δυνατός συμπαίκτης μας δεν θέλει να νικήσουμε! Ακόμα και οι στρουθοκάμηλοι αντιλαμβάνονται, πλέον, πως η Γερμανία δεν επιδιώκει τη σωτηρία ούτε της Ελλάδας, ούτε της Ιρλανδίας, ούτε της Πορτογαλίας, ούτε της Ισπανίας. Η Α. Μέρκελ επιθυμεί ένα ευρώ χωρίς τους φτωχούς του Νότου ή, ακόμα, την επιστροφή στο μάρκο.
Τί κάνουμε, όμως, εμείς; Ακολουθούμε ακριβώς την πολιτική που θέλει η Γερμανία, την πολιτική που οδηγεί ξεκάθαρα στον "τοίχο", αγνοώντας πως ο πλανήτης δεν αρχίζει και δεν τελειώνει ούτε στα γερμανικά, ούτε καν στα ευρωπαϊκά σύνορα. "Πορτοκαλιές", για παράδειγμα, φυτρώνουν και στην Κίνα και στη Βραζιλία και στην Ινδία. Επιμένουμε, όμως, να ραντίζουμε τα "δεντρα" μας με δηλητήριο...
Υ.Γ. Κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε ακόμα στο 19ο αιώνα. Γι' αυτό και "κλείνουν" ιστοσελίδες μήπως κι αποφύγουν την αλήθεια. Ζούμε, όμως, στον 21ο αιώνα και το "wikileaks" απλώς μετακόμισε από τις ΗΠΑ, όπου απαγορεύτηκε, στην Ελβετία. Αυτό προς γνώση και των διαπλεκόμενων στην Ελλάδα, που ενοχλούνται από τους ιστότοπους...

Ο,τι κάνουμε μόνοι μας...

Με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες, οι άνθρωποι θα έπρεπε να εργαζόμαστε δύο λεπτά την ημέρα για να παράγουμε τα απαραίτητα. Αντε, για να κερδίζαμε και κάτι παραπάνω, ας εργαζόμασταν και μια ώρα ημερησίως, δε χάθηκε ο κόσμος! Σύμφωνα, όμως, με τον κόσμο που ονειρεύεται ο σύνδεσμος των βιομηχάνων, πρέπει να εργαζόμαστε και το Σάββατο...
Οπως είναι γνωστό, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Αλλωστε, πολλές από τις εντολές της τρόικας έχουν την υπογραφή του ΣΕΒ. Αν θέλετε, οι βιομήχανοι καλά κάνουν από την πλευρά τους κι επιθυμούν να βάλουν οριστική ταφόπλακα σε ό,τι είχε απομείνει ζωντανό από το κοινωνικό κράτος. Την ίδια ώρα, οι συνδικαλιστές πανηγυρίζουν γιατί "κατόρθωσαν" οι εργαζόμενοι να μην πληρώνονται χαμηλότερα από 592 ευρώ με τις επιχειρησιακές συμβάσεις...
Είναι, πια, ευρέως αντιληπτό: σύντροφοι, ό,τι καταφέρουμε μόνοι μας γιατί αν περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν, θα περιμένουμε πολύ περισσότερο από το 2024, που υποτίθεται πως θα αποπληρώσουμε το δάνειο της τρόικας...

Οπου αδικία κι ο μύθος της...

Κάθε αδικία βασίζεται σε ένα μύθο. Από τους πιο διαδεδομένους είναι εκείνος που θέλει τις θέσεις εργασίας να διασφαλίζονται μόνο αν οι εργαζόμενοι θυσιάζουν μέρος του μισθού τους ή των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Κι αυτό γιατί στο νεοφιλελευθερισμό η μείωση του κόστους παραγωγής δε σημαίνει τίποτα άλλο από μείωση των απολαβών των εργαζόμενων...

Ελα, όμως, που δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Το κόστος παραγωγής, για παράδειγμα, μπορεί να μειωθεί αν οι εργοδότες προχωρούν σε επενδύσεις ή ακόμη και στην παροχή κινήτρων προς τους εργαζομένους τους για την αύξηση της παραγωγικότητας. Πέραν τούτου, οι θέσεις εργασίας δε διασφαλίζονται μόνο από μειώσεις στους μισθούς και στα επιδόματα, αλλά κι από την αύξηση της ενεργού ζήτησης. Αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι είχαν χρήματα για να κινηθούν στην αγορά, δεν θα υπήρχαν τα λουκέτα που υπάρχουν σήμερα, ενώ κι όσοι εργάζονταν στην αγορά θα είχαν την οικονομική άνεση να στηρίζουν τις επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούνται οι καταναλωτές...
Η πίστη σε δόγματα, όπως είναι η πίστη ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος, είναι στην ουσία παραίτηση από την αναζήτηση της αλήθειας. Η οικονομία είναι θέμα πολιτικών επιλογών, γι' αυτό κι εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν ακούω τους πασόκους να ισχυρίζονται πως τα μετρα που παίρνουν δεν απηχούν την ιδεολογία τους, αλλά δε μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Φυσικά και θα μπορούσαν, αν ήθελαν. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, έχει αποδείξει διαχρονικά ότι η απόσταση μεταξύ των υποσχέσεών του και των πράξεών του είναι τόσο μεγάλη όση μεταξύ των εκάστοτε δεσμεύσεων του θλιβερού κ. Παπακωνσταντίνου και των τελικών αποφάσεων που εφαρμόζει ως πιστό "σκυλάκι" της τρόικας...