Δε βαυκαλίζομαι πως η ιδεολογία μου είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί όσοι πρεσβεύουν το νεοφιλελευθερισμό ντρέπονται να παραδεχθούν αυτά που πρεσβεύουν. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με το Πανελλήνιο...Νεοφιλελεύθερο Κίνημα. Οι υπουργοί Παπακωνσταντίνου και Ραγκούσης έκαναν λόγο, αντιστοίχως, σε συνεντεύξεις τους για το δίλημμα "απολύσεις ή μειώσεις μισθών" και για εξίσωση των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων προς τα κάτω...
Το δίλημμα του υπουργού Οικονομικών θα ήταν λογικό να το άκουγα από τον κ. Μάνο ή τον κ. Ανδριανόπουλο, που είναι άλλωστε και πιο γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι. Οχι, όμως, από κάποιον που παριστάνει το σοσιαλιστή. Κι αυτό γιατί οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις μας δεν θα σωθούν από την αφαίμαξη των εργαζομένων τους, αλλά από την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την επένδυση στη νεωτερικότητα κι από την ανάληψη ρίσκου. Τα υπέρογκα κέρδη που βασίζονται στις υπόγειες συναλλαγές με το κράτος δε μπορεί να νοούνται υγιής επιχειρηματικότητα. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι δεν είχαν μερίδιο στη μεγάλη "πίτα" όταν οι καιροί ήταν καλύτεροι...
Οσο για τον κ. Ραγκούση, έχει δίκιο να υποστηρίζει πως υπάρχουν μισθολογικές αδικίες στο Δημόσιο. Αυτές, όμως, δεν πρόκειται να επιλυθούν με το να τους κάνουμε όλους φτωχούς, αλλά με το να μπορούν να βιοπορίζονται όλοι με αξιοπρέπεια, όπως, για παράδειγμα, οι βουλευτές. Οπως, εξάλλου, γράφει κι ο Σέξπιρ στο "Βασιλιά Λιρ", ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ζει μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του, αφού κάτι τέτοιο δεν θα τον ξεχώριζε και πολύ από τα ζώα...
Υ.Γ. "Ουφ"! Η αστυνομία συνέλαβε κι άλλους τρομοκράτες (;), ενδέχεται να κάνει το ίδιο και σήμερα στην επέτειο των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τους πιο άγριους τρομοκράτες, εκείνους με τα λευκά κολλάρα, πότε θα τους συλλάβει;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου