Εχω εμπιστοσύνη...

Λένε πως αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα: οι πολλοί να ακολουθούν τον ένα ή τους λίγους αρχηγούς. Λένε πως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, πως πάντα ο δυνατός θα νικά τον αδύναμο, πως πάντα το λιοντάρι θα κατασπαράζει το ελάφι. Πόσο προκατειλημμένα διαβάζουν, όμως, όλοι αυτοί την ιστορία: λες κι ο Δαβίδ δε νίκησε ποτέ το Γολιάθ, λες και οι έλληνες δε νίκησαν ποτέ τους ιταλούς, λες και οι βιετναμέζοι δεν ταπείνωσαν ποτέ τους αμερικανούς...
Μπορεί να μου πείτε πως αυτές δεν ήταν παρά μόνο εξαιρέσεις σε μια επίπεδη ιστορία, που θέλει το λύκο να καταβροχθίζει οπωσδήποτε το πρόβατο. Ας το δεχθώ. Μόνο που αν αυτός ο κόσμος έκανε βήματα προς τα μπρος δεν το οφείλει στον κανόνα, αλλά στις εξαιρέσεις. Δεν το χρωστά στις πλειοψηφίες, αλλά στις μειοψηφίες, ακόμα και στον ένα άνθρωπο που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τολμά να αμφισβητεί τα δόγματα, τις θρησκείες, την εξουσία, τις ιδεοληψίες κι οτιδήποτε άλλο κρατά τους ανθρώπους μακριά από το πεπρωμένο τους. Ποιό είναι αυτό; Η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Η ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης και της πράξης. Το αίσθημα πως ο πλούτος αυτού του πλανήτη δεν ανήκει στους λίγους, αλλά σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου...
Αισθάνομαι οίκτο για εκείνους οι οποίοι στη ζωή βλέπουν μονόδρομους. Για εκείνους που θεωρούν πως η εξουσία, το χρήμα, η δόξα και η ευτυχία είναι τα μόνα πράγματα για τα οποία πρέπει να παλεύει κανείς. Λυπάμαι τους χριστιανούς, τους μουσουλμάνους, τους άθεους, τους δεξιούς, τους αριστερούς που πιστεύουν στο αλάθητο των πεποιθήσεών τους, αλλά την ώρα που οι απόψεις τους δοκιμάζονται εκείνοι προτιμούν την άτακτη φυγή..
Απεναντίας, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για όσους στο διάβα των αιώνων αγωνίστηκαν, κυριολεκτικώς μέχρι θανάτου, γι' αυτό που πίστεψαν ότι θα έφερνε ένα καλύτερο αύριο. Πολύ μικρή, ελάχιστη σημασία έχει αν είχαν δίκιο ή άδικο. Το σημαντικό είναι πως την ώρα της κρίσης, την ώρα που η "λογική" τούς καλούσε να διαλέξουν το βόλεμα της συμπαράταξης με τους πολλούς, εκείνοι προτίμησαν να μοιραστούν τη μοναξιά τους με την ιστορία...
Αυτή η χώρα έχει το προνόμιο να τα έχει ζήσει όλα. Έχει βιώσει την απόλυτη ακμή και δόξα της δημοκρατίας και της παγκόσμιας κυριαρχίας, Έχει ζήσει, όμως, και σκλαβιά, καταστροφές, εμφυλίους και δικτατορίες. Τώρα καλείται να σταθεί όρθια και στη λαίλαπα του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που κάποιοι σύγχρονοι 'Εφιάλτες" έχουν βαφτίσει σωτηρία της πατρίδας...
Έχω, όμως, εμπιστοσύνη. Μέσα από τον αμήχανο όχλο θα ξεπηδήσει ένας Θανάσης Κλάρας, ένας Ανθρωπος με το Γαρύφαλλο, ένας Ζήτα κι ένας Ανίκητος για να ξυπνήσουν αυτό το βουβό κοπάδι. Πάλι λίγοι θα είναι εκείνοι που θα ανάψουν τη σπίθα για να αποδείξουν, για μια ακόμα φορά, πως η κάθε ημέρα στη Γη είναι μια παράσταση χωρίς προκαθορισμένο φινάλε...