Κάθε αδικία βασίζεται σε ένα μύθο. Από τους πιο διαδεδομένους είναι εκείνος που θέλει τις θέσεις εργασίας να διασφαλίζονται μόνο αν οι εργαζόμενοι θυσιάζουν μέρος του μισθού τους ή των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Κι αυτό γιατί στο νεοφιλελευθερισμό η μείωση του κόστους παραγωγής δε σημαίνει τίποτα άλλο από μείωση των απολαβών των εργαζόμενων...
Ελα, όμως, που δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Το κόστος παραγωγής, για παράδειγμα, μπορεί να μειωθεί αν οι εργοδότες προχωρούν σε επενδύσεις ή ακόμη και στην παροχή κινήτρων προς τους εργαζομένους τους για την αύξηση της παραγωγικότητας. Πέραν τούτου, οι θέσεις εργασίας δε διασφαλίζονται μόνο από μειώσεις στους μισθούς και στα επιδόματα, αλλά κι από την αύξηση της ενεργού ζήτησης. Αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι είχαν χρήματα για να κινηθούν στην αγορά, δεν θα υπήρχαν τα λουκέτα που υπάρχουν σήμερα, ενώ κι όσοι εργάζονταν στην αγορά θα είχαν την οικονομική άνεση να στηρίζουν τις επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούνται οι καταναλωτές...
Η πίστη σε δόγματα, όπως είναι η πίστη ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος, είναι στην ουσία παραίτηση από την αναζήτηση της αλήθειας. Η οικονομία είναι θέμα πολιτικών επιλογών, γι' αυτό κι εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν ακούω τους πασόκους να ισχυρίζονται πως τα μετρα που παίρνουν δεν απηχούν την ιδεολογία τους, αλλά δε μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Φυσικά και θα μπορούσαν, αν ήθελαν. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, έχει αποδείξει διαχρονικά ότι η απόσταση μεταξύ των υποσχέσεών του και των πράξεών του είναι τόσο μεγάλη όση μεταξύ των εκάστοτε δεσμεύσεων του θλιβερού κ. Παπακωνσταντίνου και των τελικών αποφάσεων που εφαρμόζει ως πιστό "σκυλάκι" της τρόικας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου